|
Мяне кінуў лёс пракляты
Ў чужы край;
Я пакінуў поле, хату,
Луг і гай
І ў чужыне незнаёмай
Жыў адзін:
Бяз прытулку і бяз дому —
Клінам клін.
Мне часамі сьнілісь вёскі,
Руні ніў
І шаўковыя палоскі
Сьпелых жніў,
І лугоў абшар вялікі,
Звон касы,
Стройных жнеяў на зажынкі;
Галасы
Толькі-ж снамі забываўся,
Калі спаў, —
Ўдзень-жа потам абліваўся
І стагнаў.
І гнялі так думы люты
Ўсё мяне,
І спрачаўся я з пакутай
Ў чужыне.
Але ўспомніў горы, долы
Неяк раз:
І настаў дзянёк вясёлы —
Добры час:
Пацягнула сіла долі
І мяне
К маёй роднай, поўнай волі
Старане…
І пусьціўся без аглядкі
Я туды,
Дзе скрывілась мая хатка
Ад нуды,
Дзе праждалі, праглядзелі
Вочы шлях, —
Безнадзейна асавелі
І ўзяў страх:
Але к родным я вярнуўся —
І ажыў, —
З сілай большай разгарнуўся,
Палюбіў…
Устаю я рана-рана —
На зары,
І ару, дзе не ўзараны
Папары;
Бараную, сею, вею,
Малачу,
І жыву сабе з надзеяй,
Як хачу.
У хляве маім рагоча
Конь-сьвятлан,
Кураў квокча і сакоча
Гамуз-стан,
І каровачка рыкае
І аўца.
Хлеб як будзе, дык прыдбаю
І сянца.
Вось палошчуцца пры хаце
Качкі, гусь —
Жыву я і мая маці—
Беларусь!
Капыль, 1922 г.
|
Прапануем да спампаваньня!