|
Павыбіты вокны, сарвана страха,
Паўлазілі ў гліну вуглы,
Абдымлены комін тырчыць, як вяха,
Як здань, вызірае з імглы.
Стаіць, як абскубаны зверам шкілет,
Забытая светам карчма,
Начніцы пяюць ёй магільны прывет,
Галубіць пракляццямі цьма.
Разбітая напал калісь перуном,
Асіна ўздыхае над ёй, —
Калыша, матае кастыльным галлём,
Шыпіць, уздыхае змяёй.
Як вісельнік, звісла галіна адна,
Бы цэпам калоце ў камель,
І сведчыць, што некалі, вельмі здаўна,
На гэтай галіне…
Як шмель,
Шумела, гудзела карчма усю ноч,
Музыка рваў струны і смык;
Бяда і нуда адыходзілі проч, —
Рашаў гаспадарку мужык.
Вось поўнач… Звон чарак… Смех, крыкі, кляцьба…
Не сцяміш, дзе свой, дзе чужы…
Гахх!.. цвякнуў тапор… Міг, знямела гульба…
Ляжыць труп, як крыж на мяжы…
— Мярцвяк!! — загудзеў разбуялы народ
І рынуў з святліцы пад тын…
— Дзе ўбіўца?.. На горкай асіне, бы кнот…
Хістаўся нябожчыкаў сын…
Мінула гулянка… Замерла жыццё…
Канае карчма у журбе;
Навокала блудзіць зданнё, страхаццё,
Па шчылінах вецер скрабе.
І толькі у поўнач адзін раз у год
Карчма ажывае на міг:
Музыка іграе, гамоніць народ,
Кружыць за кяліхам кяліх.
І ў саму гульню, наганяючы жах,
З‘яўляюцца госці туды:
Стары — з тапаром у кастлявых грудзях,
На шыі з пятлёй — малады…
13/XI-18 г.
|
Прапануем да спампаваньня!