|
КОНЬНІК
Каля тыну б‘е капытам конь,
Залатое грывы зблытаны агонь
Плешча бег нязьмераных вякоў.
Каля тыну б‘е капытам конь.
Коньнік змораны прысеў на тын,
Ён адстаў ад гэтых і ад тых,
Ён ня змог угнацца бяз пуцін.
Коньнік змораны прысеў на тын.
Ай ды шырака раскінуўся зялёны вяз,
Выслаў коньніка ў дарогу князь,
Выслаў з войскам подаці зьбіраць.
Ай ды шырака раскінуўся зялёны вяз.
Так яшчэ у князя ня было ніколі.
Непакорнасьць лютасьцю ачарніла поле.
Цяжка стала коньніку у такой няволі…
Так яшчэ у князя ня было ніколі.
Ўзбунтавала ў коньніка гарача кроў, —
На каго ён едзе абіраць сыноў.
Лепей дзе загінуць ці — да казакоў.
Ўзбунтавала ў коньніка гарача кроў.
За зялёным ярам, за гарой-гарой
Чуе коньнік тупат ды ня свой,
Чуе пір казацкі каля хвой,
За зялёным ярам, за гарой-гарой.
За ракою пыжыцца туманаў бель,
І падумаў коньнік сам сабе:
Досыць княжыцкай служыць гульбе.
За ракою пыжыцца туманаў бель.
Схамянуўся коньнік, дуб схіліў рукой,
Бразнулі падковы аж па-за ракой,
Страсанулі скруху жоўтую пяскоў.
Схамянуўся коньнік, дуб схіліў рукой.
Вецер глуха сьвішча раньняю парой,
Эх, ня выдай, коніку, пранясі стралой,
Князява пагоня ўжо зусіх старон.
Вецер глуха сьвішча раньняю парой.
Памуцілася сьцюдзёная вада крыні,
Казаку ня езьдзіць болей на кані,
Казаку інакшы сьніцца пір
Там, дзе пеніцца глыбокі вір.
Пры высокім беразе, у крыку чаек,
Хвалі сінія яго зьвянчалі,
Павялі на дно пяністае ў церамок,
На жвіры цярністыя, на пясок.
Дзе ў бяссонным заўжды пераліве вод
Скачуць белыя русалкі ў карагод,
Скачуць, валасы заблытаўшы травой,
Што ня вернецца казак дамоў.
Ад таго ля тыну біў капытам конь,
Залатое грывы рассыпаў агонь,
Што ў няволі княжыцкай яшчэ да нас
Не адна стагнала старана.
| 
Прапануем да спампаваньня!