|
Гулка восень па поплаве ходзіць,
рвецца вецер з пажоўклай травы;
скрыжаванай колёнай на поўдзень
выпраўляюцца журавы.
Я гукаю: шчасьлівай дарогі —
ад сузор‘яў чырвоных брусьніц.
Можа-б вы і да нільскіх парогаў
казкі нашых палёў занясьлі?..
Вецер, вецер! Ляціш ты, саколе,
ўсіх далей і усіх буйней!
Раскажы-ж, як шукаюць долі
беларусы ў чужой старане!..
Гулка цягнік грукоча па рэйках,
вёрсты мінае, ўзьбіваючы пыл.
Дальнія горы і дальнія рэкі!
Як вас да долі старой прышчапіць?..
Бачылі ўсё беларускія вочы —
крэмень Уральскі і гладзь Іртыша…
Сэрца-ж забыць пра радзіму ня хоча —
новым паветрам ня лёгка дышаць.
Зялёныя хвалі калыша Байкал —
на кручы ўздымаюцца хвалі…
Ды скованы моцна абоймамі скал —
турмы ён сваёй не паваліць.
Калі ты спакойны, дык сьмела плыве
рыбацкі асмолены човен…
і сьмела трывожыць ён сховы твае,
твае серабрыстыя сховы!..
Ці ведаў хто рэчку чысьцей Ангары,
празрысьцей яе і сьцюдзёней?
Ці бачыў, як сонца над ёю гарыць
ў сьвітаньне праменьнем зялёным?
І гоніць дачку сваю сівы Байкал
праз кручы Шаманскага камня…
і аквамарынам гарыць яго вал
ў суровых гранітных кайданах.
Над дальнымі кручамі ў шэрані хмар
цьвітуць бурштыновыя пасмы:
запаліць агонь свой пярун-уладар
ды ў хвалях зялёных пагасіць.
Ратуйся, рыбак!.. набяжыць ураган,
расходзяцца гнеўныя нетры…
Ці-ж можна змагацца убогім стругам
з усходнім разьюшаным ветрам.
Грымі, навальніца! Ўздымайся, Байкал,
на скалы, на чорныя кручы!
Хай пеніцца вод тваіх поўны бокал
у час тваіх хмельных заручын!..
| 
Прапануем да спампаваньня!