|
Палон і пераход ня блізкі…
Цяпер — турма, калючы дрот…
Сьмяшок агідны: „комуністка…“
І глянцаваны панскі бот.
За сьмерць мяцежных і свавольных,
За сьмерць дзяўчат і юнакоў
дакляравалі каты волю —
за блізкіх кроў, за родных кроў!..
О, гнеў вясны, запал дзявочы!
Зайшлося сэрца ў болі злой…
Застыў плявок на панскіх вочах,
упілася ў панскі твар далонь…
Жандары сілай адцягнулі,
пан хусткай затуліў свой твар…
Які-ж вастрог, якія кулі
прыдушаць гэтакі пажар?..
Сьлязам і роспачы — ня месца.
Хай сэрца стане, як граніт,
Хай кожны помніць — блізка дзесьці
ўстаюць палаючыя дні.
Яны прыдуць — ў вагнях і іскрах,
іх строй — хто здолее разьбіць?
Яны ўспамін пра комуністку
ўнясуць ў скрыжалі барацьбы.
| 
Прапануем да спампаваньня!