Вершы (Падабед, 1926)/III/У дуброве

Мы йдзем У дуброве
Верш
Аўтар: Язэп Падабед
1926 год
⁂ (У сэрцы радасьць…)
Іншыя публікацыі гэтага твора: У дуброве (Падабед).

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




У ДУБРОВЕ

Дубровы шум шурпаты ў шыр абшараў
Каціўся-плыў прыбоем морскіх хваль.
Шуршалі ў шопаце балот імшары.
Хмялела ў палкай помсьце галава,

Як-бы дубы кудлатыя, абселі
Паўстанцы масянжовы стог-агонь.
Сыны палёў ячменных і аселіц —
Іх мчаў паўстаньня раскілзаны конь!

∗     ∗

Як рассыпаньне гонтаў-лёстак, лёскат
Ня раніў кулямі далёка шыр.
Хатулек шэрых стада — наша вёска,
Цягучым жалем поўніла каўшы.

— Пабітыя на раны ўсе загоны,
А тут і вораг муляе шчэ карк…
У рог казіны белыя загоняць… —
Бор цёмны слухаў стогны мужыка…

∗     ∗

— Ісьці! Няхай на бель—абрус туманаў
Ня льле руччамі вёска срэбра—сьлёз! —
Як волава, упалі словы атамана.
Ніжэй схілілася дзярэў гальлё.

Паўстанцаў сэрца няпрывычна плаваць
Мяшком надутым на прыліве вод!..
А ноч, у буры гордая, як пава,
Ішла, сачыла зораў карагод…