|
Кінь, ты, кінь дарагія каралі,
Скінь з брывей цьмяна-восенскі грым.
Дай руку, і ў шалёным запале
Ці атруцім жальбу, ці згарым.
За фальшывыя колеры твару
Насьмяецца над дзеўчынай лёс…
На зямлі ня існуюць „Тамары“
І сумотныя духі нябёс.
Ня існуюць!..
Пад месяцам дальнім,
Нельга хлеб на лятункі мяняць…
Вось за фальшы цябе раскахалі, —
За душу не пасьпелі кахаць.
І ня плач, што цябе раскахалі,
Я умею з-пад грыму чытаць.
Твае вочы мне тое сказалі,
Што нялёгка у словах сказаць.
Дай руку,
Гэту здань ракавую
Шчырым словам разьвей, разгані,
І табе мо‘ аднэй раскажу я,
Раскажу пра мінулыя дні.
Ёсьць на сьвеце усякія душы…
Заўжды чулых ня любіць сусьвет…
Уяві:
Ты цалуеш падушку, —
Дарагую цалуе сусед…
І ня спыніш тады парываньняў,
Будзеш доўгія ночы бяз сна
Ты праводзіць да сіняга раньня
За шыпучым бакалам віна…
Дым жальбы не разгоніш сьлязамі,
Раны сэрца ня выгаіш сном,
А нябачна заплоціш гадамі
За яе, за парыў, за віно…
Пражывеш маладосьць і містычна
Нешта будзеш у дальнім шукаць…
Пражывеш, каб сказаць апатычна:
„Нельга хлеб на лятункі мяняць“.
Дык пакінь дарагія каралі,
Скінь з брывей цьмяна-восенскі грым.
Дай руку,
І ў шалёным запале
Ці атруцім жальбу, ці згарым.
1927 г.
|
Прапануем да спампаваньня!