|
На асеньнім фоне адвячорак
Залаціў вішнёвыя сады,
На асеньніх сьцежках адвячорак
Замятаў далёкія сьляды…
Хутка змрок лятункавай і чорнай
Зашуміць між клёнамі касой…
Першы раз у гэты адвячорак
Наманю бяз болю дарагой…
Пазяхну, як пава маладая,
І скажу спагадліва у дым:
— Запалі тут прымус, дарагая,
Прынясі з калодзежа вады.
Сам пайду ў няведамыя сеці,
У палон к няведамай пайду,
Каб ніхто на сьвеце ня прыкмеціў,
Не заўважыў ціхую хаду.
Толькі струны восенскай роялі
Запытаюць ціха туманы:
— Ці ня вы прысягу падпісалі?!.
Дык пабудзьце-ж сьведкамі маны…
Ім адкажуць пройдзеныя мілі:
— Толькі трупы здольны не маніць,
Дзе сямейны прымус запалілі,
Там патухлі дальнія агні.
Там замест бяскрайніх парываньняў
Халадок прыцішанай ракі,
Там прысягу вечнага каханьня
Разьмяняў агонь на вугалькі.
Мы з другой пад звоны-перазвоны
З рысакамі зьнікнем у туман,
Дзе тугой расьпісываюць клёны
Надвячорны восенскі экран.
Я скажу:
— Так даганяюць шчасьце,
Так губляюць ўсё на рубяжы…
Цябе прымус дзесьці зачакаўся,
І абоіх дальнія крыжы.
Дык запішам гэтыя хвіліны,
Панясем іх ў прозу і ў труну,
І ніколі, любая дзяўчына,
Ня журы сямейную ману.
Шмат гадоў пад месяцам манілі,
І цяпер ня скончылі маніць…
Дзе сямейны прымус завалілі,
Там патухлі дальнія агні.
Вось і я пад месяцам і дахам
Ня шукаю ціхіх берагоў…
Не хачу быць рэдкім кандыдатам
Несалоных райскіх пірагоў.
Верасень, 1928 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!