|
Зацьвілі…
Зацьвілі…
Завіліся!..
Жоўталісьцем асеньнія сьцежкі…
Я дарую табе, як калісьці,
За вясёласьць тваю і усьмешкі,
Я дарую табе, як калісьці!..
І былі ў тых усьмешках дакоры,
Вусны крыўдай твае паланелі…
Дык затое міноры… міноры…
Дакраналіся струн і зьвінелі
Ў маім сэрцы міноры… міноры…
І зьвінелі… зьвінелі… зьнячэўку!..
Мо‘ таму ў маіх песенных плынях
Успамінала ня раз ты Шаўчэнку…
З „запавітам“ над стэп‘ю Ўкраіны.
Тараса ўспамінала… Шаўчэнку.
Буду зваць цябе любай дзяўчынай
Заадно, што ты шчыра й папросту
Беларусь называла краінай!..
Дзе цьвіце па асеньнему росквіт,
Дарагой называла краінай!..
Зацьвілі…
Зацьвілі…
Завіліся!..
Жоўталісьцем асеньнія сьцежкі!..
Я дарую табе, як калісьці,
За дакоры твае і усьмешкі,
Я дарую табе, як калісьці.
1926 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!