Ад аўтара Завіруха
Верш
Аўтар: Міхась Чарот
1929 год
Жыцьцё
Іншыя публікацыі гэтага твора: Завіруха (Чарот, верш).

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




ЗАВІРУХА

Над балотам гудзе завіруха…
Ведзьмай носіцца з краю да краю,
І зьмятае з зямлі жыцьця пацяруху…
Неба сьвінцовым дажджом палівае.

Бура ломіць дубы і бярозы-сталеткі,
Выварочвае хвоі з карэньнем…
І ўзыходзяць з-пад сьнегу чырвоныя кветкі, —
Непагоды шалёнай насеньне.

Мы засыпаны сьнежнымі іскрамі,
Ломім ногі ў гальлі буралому…
Крычым сонцу: „Блізка мы, блізка мы!
К сьвету Вялікаму! Новаму!“

Нам ня страшна мяцеліца сьмерці,
І напевы хаўтурныя ветра…
Ўсё жыцьцё нам прыходзілась мераць
Агнявыя балоты і нетры.

Завіруха як сьвішча — мы слухаем…
Песьцяць сэрца жалобныя песьні…
Сьвет стары яна сьмела парухае, —
Гэта бура зімы на прадвесьні.

Падарожны ня згіне ў мяцеліцу,
Шлях ён знойдзе ў тумане балота…
Тут адважнаму путніку верыцца,
Што ўжо хутка міне яго слота.

Сонца гляне — асьвеціць палаткі,
Згіне з сэрца бязьмерная скруха…
Закрасуюць з-пад сьнегу чырвоныя кветкі,
Сьціхне плакаць жыцьця завіруха.

1922 г.