Як-бы плача хто ў лагчыне!
Як-бы жаласна пяе, —
То малодую дзяўчыну
Бацька замуж выдае.
Муж багат, але нямілы:
Ён калека і стары.
Дзеўка плача, траціць сілы
Без карысці, без пары.
А саколік, а Міхалка
Хоць бядак, але прыгож.
Сэрца рвецца на кавалкі,
Вочы мутныя ад слёз.
А тым часам родны бацька
На дачку, як воўк, глядзіць.
„Мая воля, каб це‘ качка!
Пойдзеш, гадзіна!“ — крычыць.
А муж гладзіць плех бліскучы
З відам: „я вам не прастак“,
Лічыць золата у кучы,
Доўга кашляе ў кулак.
А дзяцюк ад буйнай злосці
Непрытомны, аж дрыжыць.
„Я раздроблю гаду косці!
З ёй стары не будзе жыць!“
Сціснуў ён кулак дубовы,
Загарэўся, як агонь;
Лыпіць вочы, хмурыць бровы.
Ой, задумаў штосьці ён!
1914 г.
|