|
Па зімніку проста
Ідзеш да ракі.
Сівеюць усюды
Карчы і сукі.
Завалены снегам
Абшары балот.
На белых разлогах
Лаза, нібы дрот.
Альшэўнік без лісцяў
Задумны такі;
Галіны, як жылы,
Плятуцца ў кручкі.
Блішчыць палітура
Па гладзі зямлі.
І гурбы-мядзведзі
Шыр-даль абляглі.
Замёрзла зыбуха,
Застыгла дрыгва.
Прытоптаны к нізу
Чарот і трава.
Сярод азярынаў
На коўдрах снягоў
Праложаны трэлі
Да белых стагоў.
І трэлі плятуцца
Туды і сюды,
І хочуць схавацца
Ад белай жуды.
Няма дзе схавацца,
Мароз аж пячэ.
Ён голаў аб хвоі,
Бы камень, таўчэ.
І снег на галінах,
Як сала, як сыр.
Ідзе ў пуць дарогу
Асілак-пастыр.
Ідзе ён, ідзе ён —
На месцы стаіць,
Лес, стоячы, дрэмле,
І дрэмлюць стагі.
А ціш… Сваё сэрца
Ты чуеш у ёй.
А птушак нідзе тут
Над снежнай зямлёй.
Пад лёдам празрыстым
У зычнай труне
Ляжаць таямніцы
У рэчцы на дне.
А рэчка пад лёдам
Свая — не свая.
Чужыя ёй хвоі,
Чужая зямля.
Плынь рэчкі не кіне
Імпэтна цябе, —
Ідзі, як па мосце,
Па гладзі яе.
Направа, налева
Таўчэцца крышталь.
Нябёсы з зямлёю
Сшывае шыр-даль.
Туманяцца далі,
Іскравіцца дол,
І круціць і верціць
Віхура вакол.
У шэрай спадніцы
Імглы ільдзяной
Галосіць, скаголіць
Галоднай ганнёй.
На хвоях высокіх
Кудзелю прадзе,
А хтосьці мяцёлкай
Паляны мяце.
І пыліць і трусіць,
І сее муку,
Качаецца, стогне,
Ляжыць на баку.
На сумных пустэчах
Пякуць пірагі, —
Вялізныя булкі —
У горы-стагі.
І кашляе пушча,
Ад сцюжы хрыпіць,
І дрэва па дрэве
Іграе, скрыпіць.
І звон нейкі звоніць,
Гудзіць нейкі гул;
На снежным прытуле
Брыдзе непрытул.
Штось мелецца ў лесе,
Між жорнаў на мак;
Малоціцца нешта,
Дрыгочыць таптак.
А бліскі сняжынак
Варожаць абшар,
Бы кветкі, шчакочуць
І вочы і твар.
1922 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!