Збор твораў (Бядуля, 1937)/II/З песень зімы

З песень зімы
Верш
Аўтар: Змітрок Бядуля
1937 год

Іншыя публікацыі гэтага твора: Зь песень зімы.

Прапануем да спампаваньня!

З ПЕСЕНЬ ЗІМЫ

Мароз сунуў голаў у вецце,
А грудзі ў абшары упякаў.
Як п‘яўка, паветра ссе вецер,
Як смаглая п‘яўка.

Завея так слепіць гушчары
З нязнанай заядлаю злосцю.
Бы косці кідае ў абшары,
Зарыпалі косці.

І трэ сук аб сук сухастойка,
Галінамі дзынкае, грае.
Няма ёй прытулку, утойкі,
Ратунку няма ёй.

У хвойным шурпацістым шуме
Вандруе жалоба спрадвечна.
Аб нечым лес кажа ў задуме,
Спеў-шэпты аб нечым:

„Вунь слепіцца-ўецца дым снежны,
Вунь гурба ля рэчкі, як мамант.
Злы лямант напоўніў бязбрэжжа,
Мяцеліцы лямант.

„А потым ад вешняй залевы
Тут крыгі паймчаць карагодам.
Ад мёду захмеляцца дрэвы
І неба ад мёду.

„І зноў тое самае сонца,
Зямлі векавечны гадзіннік.
Так дзівіць штогод, як дазорца,
Штогод гэтак дзівіць.

„Балота заціснута ў жмені,
Вякоў карагоды абрыдлі.
Бі рыдлем па трухлых карэннях,
Завея, бі рыдлем!

Навошта нам вёсны і леты,
Дакучны нам восені, зімы.
Стаім мы далёка ад свету,
На месцы стаім мы.

„А далі — празрыстыя нетры —
Нас вабяць, як сінія вочы.
Мы хочам брысці з вольным ветрам,
На волю мы хочам“.

Пасадзец, 1916 г.