|
Аздобіў сакавік у златаблеск даліны.
Быў чысты, нібы шкло, абшар-прастор нябёс.
Сінь-даль адзела туль з сярэбранай тканіны,
Здалёку цёмны бор вяршалінамі трос.
Крахтаў лядок — па ім брылі ласі паціху,
Сляды іх ног ляглі па зімніку старым.
Над імі граў прамень агнёваю арліхай,
І жаўранкаў званкі бразгулілі з гары.
Тут брыў сабе гусляр — вясёлы ветрык гулкі —
І пальцам, як струну, ён пробаваў дубок.
А воддаль на лужку свяцілася рачулка,
Ляжаў на ёй акном бруштынавы лядок.
Ля зімніка карчы цямнелі, як мурыны,
Як нейкая гання няведамых звяроў.
Блішчэлі, як крышталь, пад лёдам азярыны,
Туманілася ціш над каркам пустыроў.
Сцяжарні тут і там на ўзгорках лугавінаў,
Як дзіды, тырк і тырк у ціхі карагод.
Па лёдзе, па зямлі пякліся журавіны,
Бы кропелькі крыві на чыстым люстры вод.
Увосені да іх пад невады туману
Багністы страх балот не дапушчаў дзяўчат.
Ад воч і рук людскіх былі яны схаваны.
Па роўнядзі імхоў расло іх тутка шмат.
Празрысты быў лядок, як з павуціны сетка,
Як шыбіна ў расе — пад сонцам ён спацеў.
Пад жылістай лазой, дзе вадзяныя кветкі,
У глыбіні Вясна знайшла сабе пасцель.
Мяцеліцы Вясну надоўга пакаралі, —
Каб не трывожыла, накінулі дрыму.
Чырвоныя з брусніц былі на ёй каралі,
І на жывых грудзях жылі усю зіму.
Разрэзаным грыбком разявіліся губы,
Усмешка расцвіла на твары ува сне.
Як брызгі малака, бялелі яе зубы,
Во зараз між расніц сінявы зрок блісне.
З-пад вадзяных лілей пажоўклых і дрыжучых
Чуваць быў лёгкі шэпт, дрымотны подых-гук.
З-пад залатой лускі, з-пад бурбалкаў бліскучых
Прыкметны былі ледзь абрысы ног і рук.
Яна прарвала сон, прабіла лёд рукою
І рассяваць пайшла пралескі па зямлі.
І зацвіла вясна ў праменнях над ракою,
І выраем удаль вяснянкі паплылі.
Так паляшук стары, жыхар глухой мясціны,
Казаў мне пра вясну і браўся за дуду.
„Не верыш — сам схадзі на тыя лугавіны!“
І жмурыў вока ён і гладзіў бараду.
Менск, 1922 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!