|
Я бачыў, як хмары на небе зьбіраліся,
Як з кожнай часінай яны пагушчаліся,
Цямлівасьцю сажы хутчэй фарбаваліся,
Й шпарка кудысьці плылі,
Сеючы цем па зямлі.
Бліскучае сонца пад імі закрылася,
Заслонаю, здэцца, вакол зачынілася
Усё, што хоць каліва сьветлым зарылася,
Стухла і зьнікла нашчэнт!
Жудасным быў той мамэнт!
Прагучае сэрца ў грудзёх патрывожаных
Як-бы скамянеўшы, або пераможана
Замерлым маўчала, жудою абложана;
Думкі снавалі весь час —
Бачучы страшны абраз.
Усё, што ад сонца па шчэлях хавалася,
Уцехаю бурнай сьвятошняй вабралася
І раптам у купу адну пазьляталася
Сьвята сваё сьвяткаваць —
Зручны мамэнт карыстаць.
І толькі ўзьнялася гульня іх разьвівая,
Як раптам сапнула вятрыска бурлівае
І з неба пагнала ўсьцяж хмары цямлівыя
Дзесьці далёка, за бор —
Сонцу даючы прастор.
І сьледам за цем‘ю хутчэй паказалася
Праменьне, што ў небе за хмарай хавалася,
І мігам з зямлёю халоднай зьвянчалася, —
Ў песьнях і неба, і дол
Развым жыцьцём забурліла вакол.
А сэрца, спаткаўшыся з хуткаю зьменаю
Зьмярцьвеласьць сагнала пакутную, пленную,
Забілася радасьцю соладка-пеннаю,
Чуючы голасны воклічны: „Устань!
Ўсё, што жыве, аддаць сонцу вітань!“
Капыль, 1910
|
Прапануем да спампаваньня!