|
Вечар блізка, жар спадае.
З цёмных шчылін хтось нязнаны
Цені-страхі выклікае,
Штось ім шэпча, штось ківае,
Ды таемна, няўчытана.
Сьмех вясёлы зьбег няждана
З таго лесу і пагорку,
З тых лагчынак і кургану.
Смуткам поле чуць заткана,
Смутак ходзіць панадворку.
Пуцявінай праз разорку
Скача мышка палахліва
І шукае сваю норку
на мяжы каля аторку
І зьнікае дзесь маўкліва.
Я іду, гляджу — і дзіва:
Ці раней таго ня бачыў?
Ўсюды стала нейк тужліва
І трывожна-баязьліва!
Зьмену гэту я зазначыў.
Хто-ж той выраз перайначыў?
Я ня сьцямлю і пытаю
Ды пытаньнем азадачыў
Ўсіх, каго я тут ні бачыў,
Ўсіх, каго ні запытаю.
„Чапля! чапля!“ стой! — гукаю:
„Ты ня ведаеш, скажы ты,
Ці я сам страхі шукаю,
Сам іх вобразы ствараю,
Ці тым страхам ўсе спавіты?
— Ня пытайся: я ня знаю. —
Тры вароны ляцяць з гаю
Цяжка крыльлі іх мігаюць.
— Гэй, спыніся! справу маю —
Штось у вас я запытаю…
— Мы ня знаем! Не, ня знаю! —
Закрычалі і зьнікаюць.
Насустрэч старцы дыбаюць.
— Скуль вы, людзі? Хто такія?
Воч старцы ня падымаюць
Ўсе маўклівы, разважаюць.
— Мы — сьляпыя! Мы — глухія!
Цені сталы больш густыя,
Многалучны, нязьлічоны,
Многазначны, хоць пустыя,
Вельмі страшны, бо нямыя,
Пад пячацьцю ўсе замкнёны.
Лес, папары і загоны
Твар выразны свой хаваюць.
Дзесь далёка стогнуць звоны,
Дзесь у лесе плач шалёны —
Совы дзень свой зачынаюць.
Цені-страхі выпаўзаюць,
Іх ня бачыш, — прачуваеш,
Штось чаруюць, заклінаюць
І таемна пагражаюць.
Чым? Бяда ў тым, што ня знаеш.
1921 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!