|
Надаела чалавеку
Жыці, пажываці;
Пекаў сваё гора, пекаў,
Дый трэба ўміраці.
Хоць хацеў-бы можа трошка
Жыць, павесяліцца, —
Сьмерць благая кладзе ў ложка,
Кажа ня будзіцца.
І памёр. Цяпер шчасьлівы,
Не баіцца ліха…
Эй, глядзеце: дзівы, дзівы!
Сьпіць спакойна, ціха…
Але везьць гной трэба з хаты,
Каб чэрві ня елі;
Скідай, браце, свае шаты!
Вады ўжо нагрэлі…
Змылі троху вочы, сьпіну, —
Што болей наразе?!
Палажылі ў дамавіну,
Як пана, як князя.
З дамавінай на калёсы
Нясуць, як сьвятога;
Разявякаў, салапякаў
Сабралася многа.
Кожны стогне, уздыхае,
Галосе, заводзе, —
Нібы плача, сэрца мае…
Годзе лгаці, годзе!
Ну, кабыла, ну, худая,
Паволі цягніся!
Ты, істота няжывая;
Ляжы, не зваліся!
Вот і цэрква, поп з крапілам
Чакае на ўзятку,
Пакурыў труну кадзілам,
Дзяк запеў ў астатку.
І на могілкі панесьлі
Труну, як павалу;
Ой, ой, каб-жа не растрэсьлі!
Нясіце памалу!
Званы гучна загудзелі
Галасістай песьняй;
Ой, сколькі-б вы там ня пелі,
Нябожчык ня ўскрэсьне!
Ну, грабару, капай яму,
Локцяў тры бяз мала;
Пахаваем тут мы краму,
Што труд прадавала.
Ужо выкапаў? — ну, ладна!
Труп спускаць пачалі,
І спусьцілі так парадна;
Зямлёй закапалі;
Насып вылажылі дзёрнам,
Крыж на ім — з каменьняў,
Вот і меней непакорным,
Адным меней, меней.
Праплывае многа летак,
Няма чалавека…
І пляцецца у нас гэтак
Ад веку да веку.
Як сьмерць возьме, усё гіне:
Нядоля, няволя, —
Спакой толькі ў дамавіне,
Ў дамавіне доля!
|
Прапануем да спампаваньня!