Збор твораў (Купала, 1925—1932)/II/Наша вёска/Мужык

← Вёска

Мужык Верш Аўтар: Янка Купала 1926 год

Аб мужыцкай долі →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Мужык (Купала).

Прапануем да спампаваньня!

МУЖЫК^[1]

Што я мужык, усе тут знаюць,
І, як ёсьць гэты сьвет вялік,
З мяне сьмяюцца, пагарджаюць, —
Бо я мужык, дурны мужык.

Чытаць, пісаць я ня умею,
Ня ходзіць гладка мой язык,
Бо толькі вечна ару, сею, —
Бо я мужык, дурны мужык.

Бо з працы хлеб свой здабываю,
Бо зношу лаянку і крык,
І сьвята рэдка калі знаю, —
Бо я мужык, дурны мужык.

Галеюць дзеці век бяз хлеба,
Падзёрты жончын чаравік,
Ня маю грошы на патрэбу, —
Бо я мужык, дурны мужык.

Заліты потам горкім вочы;
Ці я малы, ці я старык, —
Працую, як той вол рабочы, —
Бо я мужык, дурны мужык.

Як хвор ды бедзен — сам бяруся
Лячыць сябе: я чараўнік!
Бо я бяз доктара лячуся, —
Бо я мужык, дурны мужык.

Што голы я, павінен згінуць,
Як той ў лесе чашчавік,
І, як сабака, сьвет пакінуць, —
Бо я мужык, дурны мужык.

Але хоць колькі жыць тут буду,
Як будзе век тут мой вялік,
Ніколі, браткі, не забуду,
Што чалавек я, хоць мужык.

І кожны, хто мяне спытае,
Пачуе толькі адзін крык:
Што хоць мной кожны пагарджае,
Я буду жыць! бо я мужык!

---

---

1. Верш гэты быў надрукованы ў менскай расійскай газэце „Северо-Западный Край“ 15/V (ст. ст.) 1905 г. № 746. Гэта першы мой выступ у беларускай літаратуры. Аўтар.