|
Як ішоў я ў бой кіпячы,
Як прашчаўся з хаткай,
Тут Гануля мая з плачам:
„Пойдзеш гінуць, братка!
Але буду я маліцца
Па табе з трывогі,
Ты-ж прынось за то гасьцінца —
Шнур караляў доўгі“.
З ласкай божай паручыла
Грамадзе радзімай:
Палі ворагавы сілы,
Горад здабылі мы.
Як прыціхнулі гарматы,
Як браму зламалі,
Хто саетаў, хто дукатаў —
Я шукаў караляў.
Хоць і ў шчасьці не радзіўся,
А шукаю сьмела…
Шнур караляў замігціўся,
Як-бы вішань сьпелых.
Тут здабычыну схапіўшы,
Не чакаю далей,
Чым хутчэй сьпяшу к наймільшай —
Даць ёй шнур караляў.
Па гасьцінцы, па дарожцы
Кульгаю дадому…
Загудзелі званы ў вёсцы,
Як па няжывому.
Прыбліжаюся к хаціне,
Аж тут людзі здаля:
„Твая Ганна ў дамавіне, —
Ня трэба караляў!“
Ой заплакаў, ой заенчыў
Цяжэй цяжкай хмары,
Перад цэркаўкай укленчыў,
Дый сьпяшу к аўтару:
Да сьвяцейшай да Марыі
Збліжаюся ў жалі,
І завесіў ёй на шыі
Тых я шнур караляў.
|
Прапануем да спампаваньня!