|
На кургане на адвечным,
Пад асінай векавой,
Сеў дудар, сагнуўшы плечы,
З пасівелай галавой.
На дудзе, на самагудзе
(А дуда — як веча звон),
Духам кліч пускае ў людзі —
Песьня ў песьню, тон у тон.
Як жывая, рвецца песьня,
Лесам-пушчаю шуміць,
З забыцьця зьмятае плесьню,
Мох з мінуўшчыны ляціць.
Сьлед за сьледам ройным роем
Цені даўнага кладуць…
Князь за князем, бой за боем,
Як сягоньня, ў ход ідуць.
Роднай бацькаўшчыны долю,
Як у люстры, бачыш так,
Долю-волю у бязвольлі,
Што зышла, ідзе ня ў знак.
Гоман-славу, чорнай хваляй
Што зьбіралі курганы,
Белы косьці, што гублялі
Беларускія сыны.
Што сабе кавалі путы,
У бітвах мручы за другіх…
Як-бы модлы і пакуты
Ўсіх — і наскіх, і чужых.
І сягоньняшняй праявай
Звоніць шчасьце небарак,
Што са славаю за славу
І памерці няма як.
І у будучыну, гляне
Думкай песьня Дудара,
З няпрывычным запытаньнем:
Ці прачнуцца не пара?!.
Так даўно у нас ня йгралі,
Дзіў адно плыве і чар,
Што раз вышай, што раз далей, —
Знаць, бывалы ён Дудар.
Старасьвецкі ён музыка,
Важна толк вядзе ў дудзе,
Важна доляю вялікай
І свабодаю гудзе.
На курганавым каберцы
Нячувалае чуваць,
Што ўсё можа толькі сэрца
Беларусава паняць.
|
Прапануем да спампаваньня!