|
На чужы розум я ня ўмею браць,
Пасвойму я мяркую аб усім;
Трапляю дровы сеч, касіць, араць
І сеяць — штось сабе, а штось другім.
Я ня чыноўнік і ня граф, ня князь,
Таксама — я ня турак і ня грэк,
І нават не паляк і не маскаль,
А проста, я тутэйшы чалавек!
*
Ў сьвятую веру моц, здароў, ці квол,
Набожна ў цэркаў і ў касьцёл хаджу,
Хаця ў царкве крычаць: ня йдзі ў касьцёл,
А ў касьцеле — не хадзі ў царкву.
Калі-ж каго-бы стрэліла спытаць:
Якой ты веры? ужо-ж-бы так адсек:
Тутэйшай веры я, каб не салгаць,
Бо я і сам тутэйшы чалавек!
*
Мяне бог не пакрыўдзіў языком
(У жонкі-ж меле ён, як калаўрот),
Мне з прадзедаў застаўся ён з жыцьцём,
З ім ведае мяне чужы народ.
А вось, якой я мовай гавару,
Хоць пры, каб сьцяміць, к знахару па лек…
Ну што? скажу: тутэйшая яна,
Як я і сам тутэйшы чалавек!
*
Ад прадзедаў і бацькаўшчыну ўзяў —
Вялікая, багатая яна! —
Граніц ніхто йшчэ вокам не абняў,
Як бог адзін — яна ў мяне адна.
А як завуць край гэты родны мой —
Забыўся ўжо праз свой прыгон і зьдзек;
Мабыць, забраны, ці тутэйшы ён,
Я-ж сын яго — тутэйшы чалавек!
*
Вось так ні то жыву і ня жыву,
Сваім, што бачу, ня веру вачам,
Што чую — не бяру у галаву,
І што я знаю — ўжо ня знаю сам.
Спаўняючы, што трэба, а што не,
Сяк-так мой цягнецца на сьвеце век,
А як памру, то буду спаць, як пан,
І сьніць, што я тутэйшы чалавек!
6-VII—13 г.
|
Прапануем да спампаваньня!