З палёў Заходняй Беларусі (1927)/IV/Крыху ўзрушаны і рады…

← Марта

⁂ Крыху ўзрушаны і рады… Верш Аўтар: Уладзімір Жылка 1927 год

⁂ Нашы тайны і жаданьні, як рэчы, як кветы… →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Крыху ўзрушаны і рады…

Прапануем да спампаваньня!

∗
∗     ∗

Крыху ўзрушаны і рады,
Спатыкаюся з табой,
І цьвітуць твае пагляды
І ўва мне і нада мной…

Ты варожыш, ты чаруеш,
О, чароўная, бы сьвіт,
Абяцала — падаруеш
Губ вясёлых аксаміт.

І вясною веюць пасмы
Хмелю сьветлага валос;
Ўступаем ў сьветлы пас мы, —
З намі, з намі сьветлы лёс.

З намі кволасьць, з намі казкі,
Лятуценьняў лёгкі лёт.
Пацалункаў плюскат, ласкі, —
Ўсё у адзіны карагод.

Толькі мовіць мне нясьмела
Ўсё пабожна, што таю,
Толькі ўзяць рукой зьнямелай
Руку дробную тваю…

Ды халодны і стрыманы,
Не скажу патрэбных слоў,
Адыду ў мае туманы,
Ў неазначнасьць белых сноў.

І адтуль, як сказ баляды,
Сутуняючай парой
Будуць згадвацца пагляды,
Дараваныя табой.

1923 г.