Коннік без галавы (1941)/LXVI
| ← Раздзел LXV | Коннік без галавы. Раздзел LXVI Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі |
Раздзел LXVII → |
Прапануем да спампаваньня!
Раздзел LXVI
ГАНІМАЯ КАМАНЧАМІ
Ісідора з‘явілася нечакана. Што прымусіла яе вярнуцца? І чаму імчалася яна такім шалёным галопам?
Каб растлумачыць гэта, мы павінны вярнуцца да моманту яе сумных размышленняў пасля сустрэчы з цехасцамі.
Расстаўшыся з атрадам, Ісідора некаторы час была ў нерашучасці: ці ехаць ёй на Леону, ці вярнуцца да хакале і самой быць сведкай падзей, якія павінны там адбыцца.
Яна спынілася ля лясных зараснікаў, пад ценем дрэў, і мімаволі паглядзела на цёмную верхавіну кіпарыса, якая ўзвышалася над абрывістым берагам Аламо. Цяжкія сумненні аўладалі яе душою.
Што зрабіла яна, накіраваўшы атрад да халупы? Калі і будзе зняважана жанчына, якую яна ненавідзіць, то адначасова можа загінуць і любімы чалавек.
— Матка божая! — прашаптала яна. — Што я нарабіла?! Калі толькі гэтыя разлютаваныя суддзі прызнаюць яго вінаватым, які будзе канец? Смерць! О, я не хачу гэтага! Толькі не ад іх рук! Не, не! Калі я паказала ім дарогу, як прагна кінуліся яны наперад! Яны ўжо загадзя вырашылі, што дон Морысіо павінен памерці. Ён тут усім чужы, ураджэнец іншай краіны. Адзін, без сяброў, акружаны толькі ворагамі…
Позірк дзяўчыны з маўклівым сумам блукаў па прэрыі. Яе конь раптам ціхенька заірзаў і павярнуў галаву ў бок зараснікаў.
«Ці няма там каго?»
Ісідора таксама павярнулся і пачала ўглядацца ў сцежку, па якой толькі што праехала. Гэта дарога на Леону. Яна відаць толькі на невялікай адлегласці — далей, за паваротам, яна знікае сярод зараснікаў. На ёй нікога не відаць, апрача двух або трох худых кайотаў.
Чаму-ж яе конь праяўляе нецярплівасць, не хоча стаяць на месцы, храпе і гучна іржэ?
У адказ пачулася ірзанне некалькі коней, якія, відавочна, імчаліся па дарозе, але ўсё яшчэ іх нельга было ўбачыць за зараснікамі. Чуваць былі толькі ўдары капытоў.
Пасля зноў усё сціхла. Коні або спыніліся, або ішлі лёгкім, нячутным крокам.
Ісідора ледзь супакоіла свайго шэрага каня і ўся ператварылася ў слых. З зараснікаў даляцеў нейкі слабы гул. Гэта шэпт чалавечых галасоў.
Пасля зноў усё сціхла. Коннікі, напэўна, спыніліся.
Гэта здарэнне мала занепакоіла Ісідору.
«Напэўна, падарожнікі едуць на Рыо-Грандэ, — падумала яна, — або, магчыма, гэта адстаўшыя коннікі цехаскага атрада. Індзейцы не могуць быць тут — вядома, што яны на ваеннай сцежцы ў другім месцы. Але хто-б ні былі гэтыя коннікі, усё-ж трэба быць напагатове».
З гэтай думкай Ісідора ад‘ехала ўбок і спынілася пад прыкрыццём акацыі. Тут яна зноў прыслухалася. Хутка яна выявіла, што невядомыя набліжаліся да яе не па дарозе, а праз гушчу зараснікаў.
Невядома, якія ў іх намеры? Ісідору ахапіла хваляванне. Яна доўга захоўвала спакой, але цяпер паводзіны коннікаў здаліся ёй надзвычай падазронымі. Каб гэта былі простыя падарожнікі, яны ехалі-б па дарозе, а не падкрадваліся цераз зараснікі.
Яна агледзелася навокал, спрабуючы знайсці месца, дзе можна было-б схавацца, — лісці акацыі былі ёй дрэннай аховай.
Ісідора прышпорыла каня, выехала з зараснікаў і паімчалася наперад па даліне, у бок Аламо.
Яна рашыла ад‘ехаць на адлегласць трохсот ярдаў, дзе яе не маглі ўжо дасягнуць ні страла, ні куля, і тады спыніцца, каб даведацца, хто набліжаецца — сябры ці ворагі.
Але ёй не ўдалося гэта выканаць. Таямнічыя коннікі пусціліся яе даганяць.
Павярнуўшыся назад, яна ўбачыла бронзавую скуру напоўголых цел, чырвоную фарбу размалёваных твараў і вялізныя пер‘і ў валасах.
— Los Jndios![1] — прашаптала ахопленая жахам мексіканка і яшчэ мацней прышпорыла каня, накіроўваючы яго да кіпарыса.
Да гэтага часу Ісідора мала баялася сустрэчы з чырвонаскурымі вандроўнікамі прэрый. Ужо на працягу доўгіх год яны былі ў мірных адносінах як з цехасцамі, так і з мексіканцамі. Яны рабіліся небяспечнымі толькі тады, калі былі п‘яныя. Ісідора ўжо выпрабавала гэта аднойчы на сабе.
Але цяпер акалічнасці змяніліся.
Паласа перамір‘я прайшла. Вайна вісела ў паветры. Цяпер яе праследвальнікі цвярозыя і прагнуць крыві. Цяпер трэба баяцца не толькі п‘яных зневажэнняў, — яе жыццё пад страшнай пагрозай.
Усклікамі, хлыстом, шпорамі гоніць Ісідора свайго гарачага каня.
Чуваць толькі яе голас. Тыя, хто ў пагоні за ёю, зусім маўклівыя.
Іх чэцвера, яна — адна.
Адзіная надзея — гэта трапіць пад абарону цехасцаў.
Ісідора імчыцца да кіпарыса.
- ↑ Індзейцы!