Коннік без галавы (1941)/LXXV
| ← Раздзел LXXIV | Коннік без галавы. Раздзел LXXV Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі |
Раздзел LXXVI → |
Прапануем да спампаваньня!
Раздзел LXXV
ПА СЛЯДАХ
Зеб Стумп нядоўга аставаўся на тым месцы, дзе ён знайшоў адбіткі падковы. Ён адразу-ж устаў на ногі і накіраваўся па следу. Ён ішоў пехатою. Старая кабыла паслухмяна ішла за ім на некаторай адлегласці.
Больш за мілю прайшоў Зеб, то запавольваючы крок у месцах, дзе адбіткі былі мала выразныя, то зноў паскараючы яго, калі сляды рабіліся яснейшымі. Цалкам паглынуты сваімі пошукамі, паляўнічы, здавалася, не заўважаў нічога навакол сябе. Ён не любаваўся бязмежнай саваннай, якая ізумрудным каўром рассцілалася вакол яго, не глядзеў ў бяздонную сінь неба, распасцёртага над ім. Толькі ў траву пад нагамі ўглядаўся ён напружана і сканцэнтравана.
Гук, які раптам пачуўся, прымусіў Зеба азірнуцца. Гэта быў стрэл, што пачуўся здалёку.
Зеб спыніўся. Ён узняў вочы, але не выпрастаў цела. Хуткім позіркам стары паляўнічы абвёў гарызонт. Блакітнаваты дымок, усё яшчэ захоўваючы сваю шарападобную форму, павольна падымаўся да сіняга неба якраз над лясным астраўком. І пляма лесу, і дымок стрэлу, і самы гук яго былі настолькі невыразныя, што толькі спрактыкаванае вока і востры слух паляўнічага маглі ўспрыняць гэтыя ўражанні.
Але Зеб бачыў дымок і чуў стрэл.
— Надзвычай дзіўна! — прамармытаў ён, прадаўжаючы стаяць у позе агародніка, які садзіць расаду капусты. — Надзвычай дзіўна, каб не сказаць больш. І каму гэта магло прыйсці ў галаву паляваць у такім месцы? Там-жа ніякая дзіч не вядзецца. Не апраўдаеш пораху і на адзін стрэл. Апрача кайотаў, там нічога няма. А-о! — прадаўжаў ён пасля некаторага маўчання. — Хто-небудзь з гандляроў у «экскурсіі», як яны кажуць, атакуе гэтых паразітаў, а пасля будзе выхваляцца, што паляваў на ваўкоў. Што-ж, няхай, — гэта мяне не датычыць. Стой! Сюды нехта едзе! Гоніць каня, нібы ратуецца ад цэлай зграі чарцей, узброеных нагрэтымі дачырвана віламі. Клянуся, ды гэта-ж безгаловы! Гэта ён!
Стары паляўнічы не памыліўся. Насустрач яму імчаўся коннік без галавы.
У межах Техаса наўрад ці можна было знайсці больш адважнага чалавека, чым стары паляўнічы. Выклік любога кугуара, ягуара, мядзведзя, буйвала або чырвонаскурага індзейца ён сустракаў без ніякага страху. Але нават цэлае полчышча каманчаў не выклікала-б у ім таго жаху, які адчуў Зеб, убачыўшы гэтага конніка.
Загартаваны ў абстаноўцы дзікай прыроды, верны вучань гэтага мудрага настаўніка, Зеб Стумп, як ні дзіўна, не быў пазбаўлены некаторых забабонаў.
Ён не толькі спалохаўся — ён увесь дрыжэў ад жаху і шукаў прытулку, каб схавацца.
Зараснікі кустоў, якія знаходзіліся непадалёку, далі яму прытулак сярод сваёй зелені. Асядланая кабыла, якая стаяла паблізу, магла выдаць яго. Але Зеб прадугледзеў і гэта.
— Кладзіся! — крыкнуў ён, звяртаючыся да свайго чацвераногага таварыша, які вельмі добра разумеў яго. — На зямлю, хутка, а то, глядзі, правалішся на той свет!
Спалоханая трывожным голасам свайго гаспадара, кабыла адразу-ж апусцілася на пярэднія калені, а затым, падабраўшы заднія ногі, лягла на траве, нібы размясціўшыся на адпачынак.
Ледзь толькі Зеб і яго конь паспелі схавацца, як міма іх праімчаўся галопам таямнічы наезнік.
Ён імчаўся з усіх сіл і, як відаць, не збіраўся спыняцца, чаму Зеб быў вельмі рад.
Зеб, стоячы на каленях, напружана сачыў за ім са сваёй засады.
Калі конь параўняўся з кустамі, дзе схаваўся Зеб, у конніка ветрам аднесла ўбок палу серапэ. Пад ім паляўнічы ўбачыў добра знаёмы яму касцюм. Гэта была блуза з блакітнай баваўнянай тканіны са складкамі на грудзях. На яркім фоне яе рэзка выдзялялася цёмная пляма запёкшайся крыві.
Зеб Стумп задумаўся. Конь, сядло, паласатае серапэ, нябесна-блакітная блуза і такія самыя штаны, нават капялюш на галаве — усё гэта было знаёма яму.
Стары паляўнічы не зрабіў ніякай спробы спыніць словам або рухам конніка, які аддаляўся, ён зразумеў цяпер, кім быў гэты жудасны наезнік.
— Іосафат! Дык гэта праўда… Бедны юнак! Забіты!