Коннік без галавы (1941)/LXXVIII

← Раздзел LXXVII

Коннік без галавы. Раздзел LXXVIII Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі

Раздзел LXXIX →

Прапануем да спампаваньня!

Раздзел LXXVIII

МЕНА КОНЬМІ

З праклёнамі на вуснах павярнуў Кольхаун каня, каб пакінуць крэйдавую прэрыю, дзе згубіліся сляды конніка без галавы.

«Няма сэнсу ехаць далей! Нікому невядома, куды ён паехаў. Калі я адпраўлюся да рэчкі, магчыма, сустрэну яго зноў. Але жарабец мустангера не хоча мяне падпускаць, як быццам гэта нячыстая сіла ведае, што мне патрэбна. Адзін удачны стрэл, і яго вандраванні спыніліся-б. Дзе мне дастаць быстрага каня, які мог-бы дагнаць мустанга, — няхай гэта каштуе дзвесце, няхай трыста долараў!»

Пасля гэтых размышленняў Кольхаун пакінуў крэйдавую прэрыю. Ён ехаў шпарка, не шкадуючы свайго змучанага каня.

Не прайшло і гадзіны, як Кольхаун ужо ўязджаў у гаёк акацый, які межаваў з плантацыямі Каса-дэль-Карво.

Раптам пачуўся тупат капытоў. т Кольхаун убачыў конніцу — Ісідору Каварубіо дэ Лос-Ланос.

Ісідора ведала, што Кольхаун закаханы ў жанчыну, якую яна ненавідзела. Кольхаун ведаў, што Ісідора закахана ў чалавека, якога ён не толькі ненавідзеў, але рашыў загубіць. Абое яны, напэўна, былі не супроць унікнуць гэтай сустрэчы. Ісідора абмежавалася-б кіўком галавы, праязджаючы міма, менш увагі цяжка было-б праявіць. І ён, напэўна, зрабіў-бы тое самае. Аднак, нечакана Кольхауну ўспала думка, якая зусім змяніла яго намеры.

Ён нацягнуў павады свайго каня, загарадзіў дарогу маладой мексіканцы, зняў шапку і, ветліва пакланіўшыся, пачаў з ёй размаўляць.

Рабіць не было чаго — Ісідоры давялося падначаліцца.

— Даруйце мне, сен‘ёрыта, — сказаў Кольхаун. — Я ведаю, што вельмі бястактна спыняць вас такім спосабам, і асабліва мне, на жаль зусім чужому дая вас чалавеку.

— Калі ласка, не прасіце прабачэння, сен‘ёр. Калі я не памыляюся, то мы з вамі ўжо сустракаліся — у прэрыі каля Нуэсес.

— Так, так, правільна, — сказаў Кольхаун, запінаючыся, зусім не жадаючы, каб аб гэтым успаміналі. — Мне з вамі хацелася пагаварыць не аб гэтым, аб тым, што было пасля таго, як вы галапіравалі па краю абрыва. Мы ўсе былі здзіўлены вашым раптоўным знікненнем. Я думаў, што ў вас, напэўна, былі свае меркаванні, з прычыны якіх вы не спусціліся да нас. Нас усіх вельмі здзівіла ваша надзвычайнае майстэрства ездзіць конна. І які ў вас конь! Здавалася, што ён проста слізгаў, а не галапіраваў. Калі я не памыляюся, вы і цяпер на ім. Даруйце мне, што пытаюся ў вас пра такое глупства.

— Дайце ўспомніць… я езджу на многіх. Так, мне здаецца, што іменна на гэтым я была ў той дзень. Так, так, правільна. Я ўспамінаю, як ён здрадзіў мне.

— Здрадзіў вам? Якім чынам?

— Ён зрабіў гэта двойчы. Першы раз, калі набліжаўся ваш атрад. Другі раз, калі індзейцы, — божа мой, не індзейцы, як пасля мне сказалі! — падкрадваліся праз зараснікі.

— Але ў чым-жа ён вам здрадзіў?

— Ён заірзаў. Добра трэніраваны конь ніколі гэтага не зробіць. Ну, нічога. Як толькі я вярнуся на Рыо-Грандэ, я яго там кіну. Няхай вяртаецца на пашу.

— Што вы, сен‘ёрыта! Магчыма, мне няварта было вам гэтага гаварыць, толькі, па-мойму, гэта вельмі несправядліва.

— Што несправядліва?

— З-за глупства адмовіцца ад такога надзвычайнага каня. Я даў-бы многа, каб уладаць ім.

— Вы жартуеце, кавальеро! Ён нічога асаблівага сабою не ўяўляе. Магчыма, толькі крыху прыгажэйшы і быстрэйшы за звычайнага каня. У майго бацькі пяць тысяч падобных да яго, і многія з іх прыгажэйшыя і, несумненна, быстрэйшыя за яго. Ён, праўда, вынослівы і добры для вялікіх пераездаў, таму я і еду на ім цяпер. Я па дарозе ў Рыо-Грандэ. Калі-б не гэта, я з прыемнасцю аддала-б яго вам або любому, хто праявіў-бы такое-ж гарачае жаданне ўладаць маім канём.

— Даруйце мне, сен‘ёрыта, — сказаў Кольхаун, прымаючы дзелавы выгляд, але з некаторай нерашучасцю ў голасе. — Калі вы так расцэньваеце вашага шэрага мустанга, то я рад памяняцца з вамі. Мой конь не такі прыгожы, як ваш, але я магу вам смела абяцаць, што ён шчасліва давязе вас дадому і добра будзе служыць вам і надалей.

— Што вы, сён‘ёр! — усклікнула Ісідора, не захоўваючы свайго здзіўлення. — Памяняць вашага надзвычайнага амерыканскага каня на мексіканскага мустанга? Гэта занадта велікадушная прапанова і гучыць проста як жарт. Ці ведаеце вы, што на Рыо-Грандэ за аднаго вашага каня дадуць тры, а то і шэсць мустангаў?

Кольхаун ведаў гэта вельмі добра. Але ў той-жа час ён разумеў і тое, што мустанг Ісідоры яму больш патрэбен як некалькі дзесяткаў такіх біцюгоў, як яго. Ён сам быў сведкай хуткасці гэтага пітомца прэрый. І не толькі свайго непаваротлівага каня — любую суму грошай у прыдатак гатоў быў аддаць за мустанга Ісідоры капітан.

— Калі вы гаворыце сур‘ёзна, сен‘ёр, — прадаўжала Ісідора, — то, калі ласка, я нічога не маю супроць такой мены.

— Я гавару зусім сур‘ёзна, сен‘ёрыта.

— Тады бярыце яго, — сказала яна, саскокваючы з сядла і пачынаючы расшпільваць папругу. — Сёдламі нельга нам абмяняцца: ваша будзе занадта вялікае для мяне.

Кольхаун быў такі шчаслівы, што не знаходзіў слоў для ўдзячнасці. Ён паспяшаўся дапамагчы дзяўчыне зняць сядло. Пасля гэтага ён зняў і сваё.

Не прайшло і пяці хвілін, як мена коньмі была скончана. Сёдлы і аброць асталіся ранейшыя.

Ісідоры ўсё гэта здалося вельмі забаўным. Яна ледзь стрымлівалася ад смеху.

У Кольхауна-ж да гэтай справы былі зусім іншыя адносіны. Перад ім была сур‘ёзнейшая мэта. Без асаблівых размоў, сказаўшы толькі звычайнае «бывайце», яны рассталіся. Ісідора паехала на амерыканскім кані, а капітан прадаўжаў свой шлях да гасіенды Каса-дэль-Карво на шэрым мустангу.