Коннік без галавы (1941)/XXIX
| ← Раздзел XXVIII | Коннік без галавы. Раздзел XXIX Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі |
Раздзел XXX → |
Прапануем да спампаваньня!
Раздзел XXIX
ЭЛЬ-КАЙОТ У СЯБЕ ДОМА
Кольхаун устаў з-за стала амаль таксама нечакана, як і Луіза. Мінуўшы на гэты раз свой пакой, ён вышаў з дома.
Усё яшчэ пакутуючы ад ран, але ўжо значна акрыяўшы пасля хваробы, ён мог ужо хадзіць каля дома.
Але на гэты раз ён адправіўся далей. Ці пад уплывам адбыўшайся размовы, а магчыма, з атрыманай весткай, ён раптам адчуў у сабе дастаткова сіл, каб на кастылях прайсці ўверх па на рацэ і далей, у напрамку да форта.
Прайшоўшы па зусім выпаленай сонцам пустцы, якая распасціралася ад гасіенды на значную адлегласць, ён падышоў да нізкіх зараснікаў акацый, што знайшлі прытулак пад ценем іншых, больш высокіх дрэў. У самай гушчыні зелені стаяла сплеценая з хворасту і абмазаная глінай халупа — хакале — тыповае жыллё паўднёва-заходняга Техаса.
Гэта быў прытулак Мігуэля Дыяза, мексіканца-мустангера. Ён зусім адпавядаў свайму гаспадару — поўдзікуну, які нездарма заслужыў мянушку «Стэпавы воўк» (Эль-Кайот).
Далёка не заўсёды гэтага ваўка можна было знайсці ў яго бярлозе, — хакале Мігуэля Дыяза, бадай, не заслугоўвала лепшай назвы. Гэта было толькі выпадковае месца для начлегу. Толькі зрэдку, пасля ўдачнага палявання, ён мог дазволіць сабе пажыць крыху каля сетлмента, карыстаючыся даступнымі там «забавамі»; астатні час Дыяз праводзіў у прэрыі.
Кольхауну пашанцавала: ён застаў гаспадара ў халупе — праўда, у нецвярозым выглядзе. Гэта, між іншым, быў яго звычайны стан.
— Ало, сен‘ёр! — закрычаў Эль-Кайот, убачыўшы ў дзвярах госця. — Якім чынам? Вось ужо не чакаў бачыць вас тут. Бярыце крэсла. Вось яно стаіць. Крэсла! Ха-ха-ха!
Яго рогат быў выкліканы відам таго прадмета, які ён назваў крэслам. Гэта быў проста чэрап мустанга, які выконваў ролю крэсла. Прымітыўны стол з аполкаў юкі, такі-ж прымітыўны ложак з чароту — вось і ўсё абсталяванне гэтага ўбогага жылля.
Стомлены доўгай прагулкай, Кольхаун скарыстаў запрашэнне гаспадара і ўсеўся на чэрапе.
Не трацячы часу, ён адразу прыступіў да справы.
— Сен‘ёр Дыяз, — сказаў ён, — я прышоў сюды дзеля…
— Сен‘ёр амерыкано, — усклікнуў напалову п‘яны паляўнічы, — навошта лішнія размовы! Карамба! Я вельмі добра ведаю, для чаго вы сюды прышлі. Вы хочаце, каб я прыкокнуў гэтага чорта, ірландца!
— Так!
Дык вось, я ўжо абяцаў вам, што зраблю гэта для вас пры першым зручным выпадку за пяцьсот манет. Мігуэль Дыяз заўсёды выконвае свае абяцанні. Але час яшчэ не прышоў, і зручнага выпадку яшчэ не было. Чорт пабяры! Каб як след забіць чалавека, для гэтага патрэбна майстэрства. Нават у прэрыі нельга забіць без таго, каб не ўспалі на след. А калі ўспадуць, то для мяне гэта не жарты. Вы забываецеся, сен‘ёр, што я мексіканец. Калі-б я быў амерыканец, як вы, то я лёгка мог-бы яго ўкакошыць. Сказаў-бы, што гэта была сварка, і вышаў-бы сухім з вады. Але ў нас, мексіканцаў, гэта інакш. У нас, калі з чалавека выпускаюць кроў, то гэта называецца забойствам. І пасля гэтага вы, амерыканцы, у вашым недарэчным судзе з дванаццаццю «сумленнымі» суддзямі пастановіце: «Павесіць». Я ненавіджу ірландца таксама, як і вы, але трапляць упрасак я не збіраюся. Я павінен пачакаць, каб здарыўся зручны выпадак.
— Цяпер якраз падыходзячы момант, паспяшаўся заявіць Кольхаун. — Вы сказалі, што вы лёгка змаглі-б гэта зрабіць, калі-б толькі пачалася валтузня з індзейцамі.
— Вядома, я гэта гаварыў, і калі-б гэта было так, то…
— Значыць, вы яшчэ не ведаеце навін?
— Якіх навін?
— Ды каманчы-ж на ваеннай сцежцы!
— Карамба! — усклікнуў Эль-Кайот, усхопліваючыся са свайго чаротавага ложка. — Святая дзева! Няўжо гэта праўда, сен‘ёр?
— Шчырая праўда. Гэта вестка толькі што атрымана ў форце. Я маю весткі ад самога каменданта.
— У такім выпадку, — адказаў мексіканец у задуменні, — у такім выпадку дон Морысіо можа памерці. Каманчы могуць забіць яго. Ха-ха-ха!
— Вы ўпэўнены ў гэтым?
— Я быў-бы больш упэўнены, калі-б за яго чэрап заплацілі тысячу долараў замест пяцісот.
— Ён каштуе гэтага.
— Якой сумы?
— Тысячы долараў.
— Вы абяцаеце?
— Так, я абяцаю.
— Тады каманчы здымуць з яго скальп, сен‘ёр капітан. Вы можаце вяртацца ў Каса-дэль-Карво і спакойна спаць. Будзьце ўпэўнены, што, як толькі здарыцца выпадак, ваш вораг астанецца без валасоў. Вы разумееце мяне?
— Так, вядома.
— А цяпер рыхтуйце тысячу манет.
— Яны чакаюць вас.
— Карамба! Я іх хутка зараблю. Бывайце, бывайце!
— Святая дзева! — усклікнуў мексіканец, як толькі яго наведвальнік знік. — Вось пашанцавала! Атрымаць тысячу долараў за тое, каб укакошыць чалавека, якога я ўсёроўна хацеў забіць! Каманчы на ваеннай сцежцы! Калі так, то я павінен падрыхтаваць свой касцюм для гэтага маскарада. Ён ужо даўно валяецца ў мяне без патрэбы — усе гэтыя доўгія годы перамір‘я з індзейцамі.