Коннік без галавы (1941)/XXX

← Раздзел XXIX

Коннік без галавы. Раздзел XXX Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі

Раздзел XXXI →

Прапануем да спампаваньня!

Раздзел XXX

ПАВЕТРАНАЯ ПОШТА

Луіза Пойндэкстэр, захапляючыся рознымі відамі спорту, займалася таксама і стральбой з лука. Яна надзвычайна ўладала гэтай зброяй. Абыходзіцца з лукам яна навучылася ў індзейцаў племя Гума яшчэ на Місісіпі.

З таго часу як яна пераехала ў Техас, у яе не было яшчэ выпадку вярнуцца да гэтага занятку. Яе прыгожы лук з апельсінавага дрэва і стрэлы з пер‘ямі ў хвасце ляжалі без справы ў шафе.

Але прышоў момант, калі яны спатрэбіліся. Гэта было неўзабаве пасля сцэны, што разыгралася ў часе снедання, калі бацька забараніў ёй выязджаць адной конна.

Яна, не супярэчачы, падначалілася гэтаму загаду, больш за тое — яна не толькі не выязджала адна, але наогул адмовілася ад прагулак конна, хоць-бы і ў суправаджэнні сваіх братоў.

Крапчаты мустанг зусім застаяўся ў стайні.

Але Луіза не забылася аб сваёй любіміцы, і, не гледзячы на тое, што не ездзіла на ёй, часта наведвала Луну і сачыла за тым, каб яе добра кармілі.

Адмовіўшыся ад коннай язды, Луіза занялася стральбой з лука. Гэтаму спорту яна прысвячала цяпер амаль увесь свой час. Яе ўлюбёным месцам для гэтага быў бераг Леоны, там, дзе раслі старыя арэшнікі, тутавыя дрэвы і кедры.

Тут яна была зусім адна, і ніхто не перашкаджаў ёй, а ў апошні час яна больш чым калі-небудзь шукала адзіноты. Бацька нават у хвіліны самага злоснага настрою не мог адмовіць дачцы ў гэтай нявіннай забаве. Ён быў спакойны за яе: высокія сцены Каса-дэль-Карво і глыбокія воды Леоны былі ёй надзейнай аховай. Плантатар не толькі не пярэчыў супроць гэтых адзінотных прагулак, але, наадварот, вітаў іх. Падазрэнні, якія ў яго былі ўзніклі, — і не без падстаў, — хутка рассеяліся.

Нарэшце-ж усё гэта магло быць толькі звычайнай плёткай. Злыя языкі павінны заўсёды балбатаць. На гэты раз, як відаць, ён быў абраны іх афярай. Вельмі магчыма, што сустрэча яго дачкі з Морысам-мустангерам была простай выпадковасцю. Маглі-ж яны нечакана сустрэцца ў гаі? І наўрад ці зручна было-б Луізе прайсці міма чалавека, які двойчы выратаваў ёй жыццё. У гэтым, магчыма, і не было нічога, апрача простай удзячнасці.

Тое, што яна так лёгка падпарадкавалася забароне, пацвярджала гэтае меркаванне. Бо звычайна яе волю не так ужо лёгка зламаць, асабліва калі гэта ідзе ўразрэз з яе заветнымі жаданнямі. Вудлі Пойндэкстэр вельмі добра ведаў усю зданнёвасць сваёй улады над дачкою. Нядзіва, што бацька быў задаволены паводзінамі дзяўчыны. Нявінная гульня з лукам і стрэламі, ад якой маглі пацярпець толькі птушкі ў садзе, радавала яго сэрца.

Але пяцідзесяцігадовы бацька, як відаць, забыўся пра сваю маладосць. Не ў птушак пасылала свае стрэлы Луіза. Яе паляванне заключалася ў іншым: яна прывязвала кавалачак паперы да наканечніка стралы і пасылала ў зараснікі акацыі на супроцьлеглым беразе ракі. А праз некаторы час яе-ж страла, толькі пасланая другім лукам, вярталася да яе, таксама з кавалачкам паперы, але толькі іншым.

Пазбаўленыя магчымасці сустракацца, Морыс і Луіза ўстанавілі сувязь пры дапамозе гэтай «паветранай пошты».