Коннік без галавы (1941)/XXV

← Раздзел XXIV

Коннік без галавы. Раздзел XXV Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі

Раздзел XXVI →

Прапануем да спампаваньня!

Раздзел XXV

НЕ АДДАНЫ ПАДАРУНАК

У горкім задуменні прадаўжала стаяць Луіза, назіраючы за коннікамі, што аддаляліся. Але не паспелі яны схавацца ў гаі, як адтуль паказаўся яшчэ адзін коннік, які відаць накіроўваўся да гасіенды.

Твар Луізы раптам прасвятлеў ад радасці: гэта быў стары паляўнічы Зеб Стумп.

— Якое шчасце, мне ён так патрэбен! — усклікнула яна з палёгкай. — Магчыма, што цераз яго я атрымаю вестку. Зеб, напэўна, ведае, хто яна. Але пасля таго, што адбылося, я павінна быць асцярожнай нават з ім. О, калі-б я была ўпэўнена, што падабаюся Морысу, мне было-б усё абыякава! Як жудасна яго раўнадушша! І ў адносінах да мяне, Луізы Пойндэкстэр! Але далей так прадаўжацца не можа: я павінна буду вызваліцца ад гэтага ярма хоць-бы цаною разбітага шчасця.

У гэты час Зеб Стумп пад‘ехаў ужо да самай гасіенды і спыніў каня.

— Дарагі містэр Стумп! — радасна вітала Луіза паляўнічага. — Як я рада вас бачыць! Злазьце з каня і ідзіце сюды да мяне. Я ведаю, што вы добра ўмееце лазіць і вам лёгка будзе ўзбегчы па гэтай лесніцы. Адсюль вы ўбачыце такі цудоўны від, што не пашкадуеце сваёй працы.

— Убачыць вас, міс Луіза, будзе для мяне лепшым узнагароджаннем. Адну хвіліначку, я толькі пастаўлю сваю старую кабылу ў стайню і тады падымуся наверх.

Негр Плутон, які з‘явіўся ў гэтую хвіліну, узяў у паляўнічага каня, і Зеб Стумп, пераскокваючы цераз дзве-тры ступенькі, хутка падняўся на азотэю.

Маладая гаспадыня яшчэ раз радасна вітала старога і павяла ў адасоблены куток азотэі.

Стары паляўнічы адразу адчуў некалькі прыўзняты стан дзяўчыны і зразумеў, што запрошаны сюды не для таго толькі, каб палюбавацца прыгожым відам.

— Скажыце мне, містэр Стумп, — сказала Луіза, дакрануўшыся да яго рукава і запытальна гледзячы яму ў вочы, — вы, напэўна, усё ведаеце? Як яго здароўе? Ці небяспечна ён ранены?

— Вы пытаецеся пра містэра Кольхауна? Ці не праўда?

— Не, не, пра яго я ўсё ведаю. Я не пра яго гавару.

— Наколькі я ведаю, ранены былі двое. Адзін з іх Морыс-мустангер. Ці можа гэта быць, што вы пытаецеся іменна аб ім?

— Так, так, аб ім. Вы разумееце, што, не гледзячы на яго сварку з маім стрыечным братам, я не магу абыякава ставіцца да гэтага чалавека. Вы-ж ведаеце, што Морыс Джэральд двойчы выратаваў мне жыццё. Скажыце, небяспечна ён ранены?

Гэта было сказана з такім хваляваннем, пры якім жарты недарэчы. Зеб паспяшаўся адказаць:

— Небяспекі няма ніякай. Адна куля прастрэліла яму нагу вышэй шчыкалаткі; гэтая рана не небяспечней за драпіну. Другая куля папала ў левую руку. У гэтым нічога сур‘ёзнага няма. Толькі вось крыві ён страціў шмат. Самаадчуванне ў яго добрае, і праз некалькі дзён яму можна будзе ўжо ўстаць з пасцелі. Хлапец гаворыць, што калі-б ён праехаўся конна па прэрыі, то гэта вылечыла-б яго хутчэй, чым дактары Техаса. Я таксама гэтак думаю. Але яго лечыць хірург форта, які не дазваляе яму пакуль устаць.

— Дзё ён ляжыць?

— У гасцініцы. Там-жа, дзе адбываўся скандал.

— Я чула, што ў Обердофера дрэнна. Хвораму, напэўна, шмат чаго нехапае. Пачакайце хвілінку, містэр Стумп, я зараз вярнуся. Мне хочацца яму паслаць што-небудзь. Я ведаю, што вы гэта зробіце для мяне. Ці не праўда? Я ўпэўнена ў гэтым.

Не чакаючы адказу, Луіза накіравалася да лесніцы і хутка спусцілася па ёй.

Хутка яна вярнулася з карзінкай у руцэ.

— Мілы містэр Стумп, вы-ж перадасцё гэта містэру Джэральду? Тут крыху віна, варэнне і сёе-тое іншае. У часе хваробы хочацца палакаміцца, а наўрад ці можна ў гасцініцы дастаць што-небудзь смачнае. Толькі не гаварыце яму, ад каго гэта, і нікому іншаму не гаварыце. Я ведаю, што вы не скажаце. Вы-ж наш добры велікан.

— Вы можаце даверыцца старому Зебу Стумпу, міс Луіза. Я толькі чуў, што яму прывозіў ужо сякія-такія лакамствы нейкі мексіканец. Толькі некалькі хвілін таму назад я сустрэў яго недалёка ад вашай гасіенды. Ён суправаджаў нейкую жанчыну, якая ехала па-мужчынску на кані. А ў руцэ мексіканец трымаў карзінку, акурат такую, якую містэр Морыс толькі нядаўна атрымаў. Напэўна, ён вёз зноў усякую ўсячыну для хворага.

У некалькіх словах было сказана многае. Усё стала занадта відавочным: у Луізы Пойндэкстэр была саперніца. Мексіканка з ласо, напэўна, была нявестай, а магчыма, і каханкай мустангера.

І, напэўна, не выпадкова карзінка, пастаўленая на парэнчы азотэі і прытрымліваемая рукою крэолкі, раптам саслізнула ўніз. Бутэлькі і баначкі разляцеліся дробнымі асколкамі па каменных плітах двара, а змесціва іх выцекла, запырскаўшы ўсё навокал.

— Ах, як шкада! — сказала Луіза, намагаючыся замаскіраваць сваё гора. — Што скажа Фларында? Ну нічога, містэр Джэральд акружаны такой увагай, што наўрад ці патрэбен яму мой падарунак. Я так рада, што аб ім не забываюцца, — я-ж так многім яму абавязана. Але толькі, калі ласка, містэр Стумп, ні слова нікому. Не гаварыце таксама, што я пыталася аб ім. Паколькі дуэль была з маім стрыечным братам, гэта можа выклікаць непатрэбныя размовы. Вы-ж абяцаеце мне, любы Зеб?

— Клянуся вам, калі вы гэтага хочаце. Ніводнага слова нікому, міс Луіза. Вы можаце спакойна даверыць старому Зебу.

— Я ведаю гэта. А цяпер пойдзем адсюль. Сонца пачынае моцна прыпякаць. Давайце спусцімся ўніз і паглядзім, ці не знойдзем мы там крыху вашага любімага манонгахельскага віскі. Пойдзем!

І маладая крэолка, прытворна-вясёлая, накіравалася да лесніцы, напяваючы новаарлеанскі вальс.

Луіза хутка развіталася з паляўнічым. Быць з ім ужо больш не было цікава ёй. Яна паспяшалася да сябе ў пакой, каб астацца адной са сваім горам.

Першы раз у жыцці Луізу Пойндэкстэр мучыла рэўнасць. Гэта было яе першае сапраўднае каханне. Яна была закахана ў Морыса Джэральда, у гэтым ужо не аставалася сумненняў.

Увагу мексіканскай сен‘ёрыты наўрад ці можна было вытлумачыць простай дружбай. Напэўна, іх звязвалі больш цесныя адносіны.

Луіза не знаходзіла сабе спакою. Убачыць зноў мексіканскую дзяўчыну і разгледзець яе твар зрабілася для яе неабходнасцю.

Як толькі паехаў Зеб Стумп, яна папрасіла асядлаць крапчатага мустанга.

Набліжаючыся да форта, яна, як і меркавала, сустрэла сваю саперніцу.

Тут дарога была заценена дрэвамі. Мексіканская дзяўчына ехала з адкрытай галавой, нядбайна спусціўшы шарф на плечы. Пышныя, чорныя, як крыло ворана, валасы абводзілі як рамкай смуглы тварык.

Абедзве дзяўчыны, трымаючыся правіл прыстойнасці, пры сустрэчы абмяняліся толькі беглым позіркам. Але, ад‘ехаўшы крыху, як тая, так і другая не маглі ўтрымацца ад жадання зірнуць яшчэ раз украдкай адна на другую, і абедзве павярнуліся.

Як відаць, не толькі Луіза чула аб мексіканскай сен‘ёрыце, але і тая ведала аб ёй.

Размышленні Луізы зрабіліся яшчэ сумнейшымі.

«Прыгожая! падумала яна, праехаўшы міма сваёй саперніцы. — Так, занадта прыгожая, каб быць яму толькі сябрам. У мяне няма ні хвіліны сумнення, што ён любіць яе. Толькі гэтым можна растлумачыць яго раўнадушша да мяне. Трэба забыцца аб ім, скінуць з сябе гэтыя сардэчныя путы. Забыцца! Гэта лёгка сказаць. Але ці магу я гэта зрабіць? Я не павінна з ім больш сустракацца. Але чым-жа я заслужыла гэтыя пакуты? О, Морыс Джэральд, нашто я пакахала цябе?»