Коннік без галавы (1941)/XXXVIII
| ← Раздзел XXXVII | Коннік без галавы. Раздзел XXXVIII Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі |
Раздзел XXXIX → |
Прапануем да спампаваньня!
Раздзел XXXVIII
НА ПОШУКІ
Звар‘яцелы бацька ўскочыў у акрываўленае сядло і паімчаўся проста да форта. Кольхаун на сваім кані паехаў за ім.
Вестка аб зробленым злачынстве хутка абляцела ўсю акругу. Коннікі разнеслі яе ўверх і ўніз па рацэ, да самых аддаленых плантацый сетлмента.
Індзейцы ўжо вышлі на разбой — Генры Пойндэкстэр быў першай афярай іх крывяжэрнага разгулу. Генры Пойндэкстэр, гэты ціхі і смірны юнак! У яго не было ніводнага ворага ва ўсім Техасе. Хто-ж яшчэ, апрача індзейцаў, мог праліць гэтую нявінную кроў?
У натоўпе коннікаў, якія сабраліся на пляцы форта Індж, ніхто не сумняваўся, што гэтае злачынства ўчынілі каманчы. Усё пытанне было толькі ў тым — як, дзе і калі?
Крывавыя плямы былі відаць пераважна на правым баку каня. Яны былі нечым размазаны, — хутчэй за ўсё целам конніка, калі ён падаў мёртвым на зямлю. Яго або застралілі, або закалолі кап‘ём.
Некаторыя з прысутных досыць упэўнена вызначалі нават час, калі зроблена было злачынства. Згодна іх здагадак, кроў была праліта не больш дзесяці гадзін таму назад. Быў ужо паўдзень; значыць, забойства было зроблена ў дзве гадзіны ночы.
Трэцяе пытанне было, як відаць, самае складанае.
Дзе было зроблена злачынства? Дзе шукаць труп? І дзе шукаць злачынцаў?
Вось пытанні, якія абмяркоўваліся на нарадзе ваенных і цывільных жыхароў сетлмента, тэрмінова скліканай у форце Індж пад старшынствам камандзіра форта. Прыгнечаны горам бацька стаяў маўкліва ў баку.
Дзе-ж шукаць злачынцаў і месца злачынства?
Вандроўі каманчаў былі на захадзе. Але гэта было занадта няпэўна, бо плошча гэтых вандроўяў вымяралася сотнямі міль.
Ехаць наўздагад было-б проста неразумна.
Апрача таго, індзейцы знаходзіліся цяпер на ваеннай сцежцы, а ў такім выпадку магчыма, што яны з‘явяцца і з усходу. Яшчэ больш вераемна, што яны пусцяцца на якую-небудзь стратэгічную хітрасць.
Прапанова падзяліцца на невялікія асобныя групы і выехаць па розных напрамках не сустрэла ўхвалення, і маёр яе адхіліў.
Індзейцаў магло быць цэлая тысяча, а супроць іх можна было выслаць толькі дзесятую частку гэтай колькасці. У наяўнасці было пяцьдзесят драгуноў, і такую-ж колькасць конных можна было набраць сярод мірных жыхароў сетлмента.
Неабходна было трымацца ўсім разам, каб не аказацца ў вельмі нікчэмнай меншасці.
Доказ здаваўся грунтоўным. Нават Пойндэкстэр і яго пляменнік далучыліся да гэтай думкі, аўтарытэтна падтрыманай самім маёрам.
Такім чынам, было вырашана, што на пошукі паедзе адна згуртаваная група.
Але ў якім-жа напрамку ехаць?
Разважлівы капітан пяхоты прапанаваў распытаць аб гэтым у таго, хто апошнім бачыўся з Генры Пойндэкстэрам. Хто-ж апошнім бачыўся з Генры Пойндэкстэрам?
Без сумнення, яго бацька і стрыечны брат.
Плантатар апошні раз бачыў сына ў часе вячэры і думаў, што ён пасля гэтага пайшоў спаць.
Адказ Кольхауна не быў такім дакладным. Ён гутарыў са сваім стрыечным братам пасля вячэры, пасля чаго юнак, як відаць, пайшоў спаць.
Чаму Кольхаун утаіў тое, што сапраўды здарылася? Чаму ён змоўчыў аб спатканні ў садзе, якому быў сведкай?
Як-бы там ні было, але праўда была ўтоена.
Але тут зусім нечакана справа атрымала новае асвятленне. Гаспадар гасцініцы, Обердофер, не чакаючы запрашэння, сам прышоў на гэтую тэрміновую нараду. Пралезшы праз натоўп, ён абвясціў, што хоча даць некаторыя паказанні. У яго ёсць звесткі, якія, напэўна, дапамогуць адказаць на пытанне, калі ў апошні раз бачылі Генры Пойндэкстэра і ў якім напрамку ён выехаў.
Няправільнай англійскай мовай немец расказаў наступнае.
Морыс-мустангер, які аставаўся ў яго гасцініцы з моманту дуэлі з капітанам Кольхаунам, у гэтую ноч кудысьці паехаў. Тое-ж самае ён рабіў і на працягу некалькіх папярэдніх начэй. Вярнуўся ён назад вельмі позна. Гасцініца была адкрыта, бо там куціла моладзь. Мустангер папрасіў падаць яму рахунак, чаго ён даўно ўжо не рабіў, і, на здзіўленне гаспадара, заплаціў па рахунку ўсё да апошняга пені.
Дзе ён узяў гэтыя грошы, нікому не вядома, і чаму ён так хутка паехаў адсюль, таксама няясна. Обердофер ведаў толькі, што Морыс Джэральд, пакідаючы яго гасцініцу, захапіў з сабою ўсё сваё снаражэнне, якое ён звычайна браў толькі тады, калі адпраўляўся на паляванне на дзікіх мустангаў.
Праз дваццаць хвілін пасля таго, як паехаў мустангер, у дзверы пастукаў Генры Пойндэкстэр. Ён хацеў бачыць Морыса Джэральда. Калі яму сказалі, што той паехаў, ён запытаў, калі і ў якім напрамку рушыў мустангер. Атрымаўшы адпаведныя весткі, малады Пойндэкстэр хутка паехаў ва ўказаным яму напрамку, нібы маючы намер дагнаць Морыса Джэральда.
Хоць у атрыманым паведамленні і былі некаторыя няяснасці, усё-ж гэтыя звесткі былі ўзяты за аснову для росшукаў. Калі знікшы чалавек паехаў разам з Морысам-мустангерам або ўслед за ім, то, значыць, яго трэба шукаць на той-жа дарозе, па якой павінен быў-бы ехаць мустангер.
— Ці ведае хто-небудзь, дзе дом Морыса-мустангера?
Ніхто дакладна гэтага не ведаў. Некаторыя меркавалі, што гэта павінна быць дзе-небудзь у вярхоўях ракі Нуэсэс, на прытоку Аламо.
Такім чынам, каб знайсці сляды загінуўшага Генры або яго труп, вырашана было рушыць у бок Аламо: магчыма, там знойдуць і труп самога Морыса-мустангера. І тады трэба будзе адпомсціць за зверскае забойства двух людзей.