Курганная кветка (1914)/Кветка папараці
← ⁂ (Ваал! — Я ўсё ужо спаліла на аўтары…) | Кветка папараці Драматычная паэма Аўтар: Канстанцыя Буйло 1914 год |
Сягоняшніе і даўнейшые → |
Іншыя публікацыі гэтага твора: Кветка папараці. |
Кветка Папараці.
Фантастычны абразок у адной дзеі.
АСОБЫ: Хам — Русалкі.
Рэч дзеіцца на Яна Купалу. Лес. Месяц сьвеціць. Хам у мужыцкай вопратцы выходзе на акраіну лесу. Пагляд яго мутны; павароты цікаючыеся, перэпалоханые.
Хам. Га́дзіны ўюцца кругом, (Атступаючы). Чорт ляціць за чартом, (Сьцеражэцца бытцам ад удару). Гразьзю кідаюць ў мяне. (Атходзе). Пайду… (Астанаўліваецца). Во, ведзьмы — за мной! (Слухае). Во, во, аж стогне гдзесь лом. (Бяссільна). Не, я ўжо больш не магу! (Агледаецца). Лягу лепш; ўрыюся ў мох (Кладзецца і начынае дрэмець). |
Лес раптам асьвечываецца сьветла зеленаватым сьветам. З горкі ў ніз да Хама спускаюцца русалкі, Валасы іх распушчэные; белые свабодпые вопраткі спадаюць да зямлі; на шырокіх рукавах даўгіе разрэзы, на галовах — зелень. На перадзе ідзе адна і трымае ў руцэ Кветку Папараці.
1-я Русалка (становючыся над Хамам). У верас прыкрыты, 2-я Русалка. Ачнісь! Гэта кветка 3-я Русалка. Сон мёдам заклеіў, 4-я Русалка. Ты сьпіш, але скора 2-я Русалка. Ня ў пору.
4-я Русалка. Другая сьвітае пара. 5-я Русалка. Ты сьпіш, як дзяціна, Усе Русалкі (бяручыся рузам за рукі). Раскажмо сястрыцы 4-я Русалка (выпускае рукі, пасьля працягівае над Хамам, бытцым у гыпнотычным сьне). Шырока граніцы 1-я Русалка (бярэ 4-ю за руку). Гдзе бачыш ты гэта? 4-я Русалка. Там вечнае лета,
2-я Русалка. Чый край той шчасьлівы? 4-я Русалка. Зноў бачу, о дзівы!
Русалкі (да сябе). Аб чым гэта мова? 4-я Русалка. Разбіты аковы (Радасна). Свабодна ўзлетае… Русалкі. Хто? 4-я Русалка. Дух! Русалкі. Ды чый? 4-я Русалка. Чэлавека! Русалкі. Якога? 4-я Русалка. Ад века Русалкі. Гдзе, гдзе? — мы не бачым.
4-я Русалка
(выпрастовуючыся, з моцай). Досьць енку, досьць плачу: Русалкі. Ды гдзе ён? 4-я Русалка. Зарою Русалкі. Ўладар наш! О, мілы! Хам (начынаючы варушыцца, бармочэ праз нос). Мяне — да магілы? 4-я Русалка (нагінаючыся над ім і ўпёршы ў яго вочы). Чаго? Хам (громка). Я жыць, жыць хачу я!.. Русалкі. Сон думкі бунтуе, 4-я Русалка (як выжэй). Кажы, чаго трэба? Хам (бармочэ). Крывавае неба!.. 4-я Русалка. Кажы больш! Хам. Хачу я (Абрывае і бармочэ).
Русалкі. Зморы дзьве бачэ у сьне!.. Хам (бармочэ). Во, ведзьмаў шчэняты, Русалкі (паміж сабой). Што, што ён кажэ? Хам. Вон, племя уражэ: 4-я Русалка (бярэ кветку з рук 1-й і станавіцца над мармочучым Хамам). Ўстаў дух твой, ды цела Рэха. Як цемра загіне, Русалкі(усе колам). Глянь, — месяц бялее, |
(Русалка кідае кветку яму на грудзі. Месяц гасьне. Хвіліна — цёмна саўсім, Руседкі сьпеваюць).
Глянь, — месяц, бялее, |
(Русалкі равьбегаюцца; голас ціхне; ў далі — за лесам — разгараецца зара раніцы).
Заслона.