Лугі скідалі сьнег сьцюдзёны,
Стагнаў на рэчцы крыгалом.
А я пакрыўджаны, халодны
Сядзеў за кратай і замком.
Чарэмха бельлю аблілася,
Пялёстак вохным малаком,
А я між сьцен адзін самотны
Сядзеў за кратай і замком.
Была вясна… Была вясна…
З вульлёў пчала ляцела ў поле,
З пралесак водыр сабіраць,
А я складаў вершы няволі…
Была вясна… Была вясна…
Ліліся песьні веснавыя,
Зьвінеў сасновы цёмны лес.
Цьвіцеў язьмін, пахучы бэз, —
Мяне-ж трымалі краты злыя,
Была вясна… Была вясна…
Я знаю, знаю, дзесь сумуе
Матуля бедная па мне,
І цёмнай ночкаю бядуе,
І ціхамоўкі сьлёзы льле.
Пакінь, о родная, ты плакаць,
Вер, згіне з кратамі турма.
І я скажу табе ў хаце:
„Прышла майго жыцьця вясна!
|