|
Як ліст вярбінкі маладой,
Што вецяр злосны! адарваў
І кінуу у рэчку і з вадой
У даль ніведаму пагнау, —
Плыву сабе. Рака мая — жыцце,
Па ей плывуць і кветкі і сьмяцце.
Я раз спытаўся у вады:
— Скажы, аткуль ты прыцякла?
Яна сказала: — С пад грады
Каменных горау уцякла.
Куды-ж бяжыш? — Цяпер бягу над спад
У моро сіняе. — А вернешся назад?
— Над мной закон—колазварот.
Плыву я з мора у акіян
І стуль зьбіраюсь у паварот,
Калі узьнімецца туман
І узляжэ ноч. Лячу хутчэй тагды.
Цячы ракой з-над горнае грады.
Як ліст вярбінкі маладой,
Што вецяр злосны адарвау,
І я плыву сваей ракой,
Жыццем якую хтосьць назвау.
Нясець яна і кветкі і сьмяцце…
А ты скажы, ці вернешся, жыцце?
| 
Прапануем да спампаваньня!
._%D0%A3%D0%B7%D0%BE%D1%80_8.png)