Матчын дар (1929)/На чужыне/19

← 18. Мае думкі

19. Навакол Верш Аўтар: Алесь Гарун 1929 год

20. Ветру →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Навакол…

Прапануем да спампаваньня!

19.

НАВАКОЛ…

Сьнягі, ляды,
абрус жуды,
назаўсягды,
на вечны час
ляглі.

Гара, скала
наўкол лягла
і узрасла, —
паўскрайны пас
зямлі.

Узрос на ёй
вялізаў-хвой,
туману з мглой
прытулак, лес
стары.

Прадзіўны мур
нярушных хмур,
як той каптур,
на бор узьлез
з гары.

І сонца сьвет,
здалёка, з гэт!…
нябёс прывет,
ня здужыць к нам
дайсьці.

Адны вятры
праз хмар муры
лятуць з гары,
праз лес той сам,
гусьці.

І разам з ім
на жах благім
і добрым, ўсім,
тужлівы сьпеў
вядуць:

„Засьні, засьні…
у ноч ўсе дні
перамяні
і нас ня гнеў,
ня гудзь.

Скалей, як лёд,
на сотні год
і сэрца лёт
спыні, вярні
да сну…

А сонца сьвет,
здалёка, з гэт…
з нябёс прывет —
мана. Гані
ману!

Гані. Раі
тых дум спыні,
i жаль стаi,
i кiнь з пяшчот
у цьмы.

На сьвет адны
твае паны
і вартаўны
табе пачот —
то-ж мы“.

Увагі

18. Навакол.

Апошняя строфа мае, як відаць, такі сэнс: „Вятры — твае адзіныя паны і твая ганаровая варта“. У адпаведнасьці з сэнсам прынята і інтэрпункцыя ў гэтай строфе.