Матчын дар (1929)/На чужыне/18

← 17. Восень

18. Мае думкі Верш Аўтар: Алесь Гарун 1929 год

19. Навакол →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Мае думкі (Гарун).

Прапануем да спампаваньня!

18.

МАЕ ДУМКІ.

Па-на горах сьнягі паляглі,
І даліны убраліся ў белі, —
Мае ж думкі, як толькі маглі,
Хутка з ветрам у даль паляцелі.

Паляцелі у даль, дзе няма
Гэтых гор — вартаўнічых няволі,
Дзе ня гэтак сурова зіма,
Дзе прыняў я і жыцьце і долю.

Паляцелі спытаць, паглядзець:
Як жывецца на роднай старонцы,
Як той брат-беларус мой жывець?
Ці высока узьнялася сонца?

Там-жа ўсё, як раней, як было:
Беднасьць, ціша кругом і цямнота.
Дзе там шчасьце! — Жыцьцё зацьвіло,
Як наверсе якое балота.

Сонца нізка — ня грэе саўсім
І саўсім-жа ня сьвеце бязмала;
Раз блісьне дзе-ні-дзе — і паўсім,
І ізноў сваю твар захавала.

Колькі-ж будзеш ты спаць? Не пара
Табе, часам, мой браце, праспацца,
Каля бацькаўскіх ніў і двара
Працаваці зноў шчыра узяцца?

І усё, што утраціў сплючы,
Пазьбіраці да роднае хаты?
Годзе спаць! і ня будзе начы,
Будзеш вольны, разумны, багаты!

І высокае сонца тагды
Будзе працу тваю аглядаці,
І пазбудзешся крыўд і нуды, —
Будуць людзі цябе шанаваці.

Увагі

18. Мае думкі.

8 р. „жыцьце“ зам. „жыцьцё“ ўжыта, як звычайна, для рытму (гл. заўвагу да в. № 9).

20 р. „І ізноў сваю твар захавала“. У выданьні 1918-га году было „І зноў“… Згодна з запатрабаваньнем рытму (анапест) выпраўлена „І ізноў“. „Твар“ А. Гарун ужывае як слова жаночага роду — „сваю твар“.

29 р. У выданьні 1918-га году стаяла „слонца“; прынята „сонца“ ў адпаведнасьці з 12-м радком, дзе стаіць „сонца“ (гл. заўвагу да в. № 4).