|
Маўклівая ноч паланіла Дзвіну —
і хвалі звіваюцца вужам,
і вецер імкнецца наўсцяж развінуць
сваю першабытную дужасць.
Ён доўга блукаў па краінах чужых,
балотам прапах і паморкам,
і вось ён наважыў —
праз грані мяжы
прабіцца да нашых узгоркаў.
Дарэмна!
Найлепш было крылле зламаць,
як біцца ў тузе навальнічнай:
бяскрайні прастор наш і творчы размах
вартуе мой брат — пагравічнік.
Да болю напяўшы і позірк і слых,
ён чуе хаду тваю, вецер!
Ён крокі пазнае сваіх і чужых
па лёгкаму шэлесту вецця.
У вечную спадчыну
пільнасць і спрыт
яму адказалі героі —
вялікай радзімы маёй змагары
за наша жыццё маладое.
Сягоння ўзмужалае гэта жыццё
на варту пастаўлена класам,
каб вораг крывавай рукі не прасцёр
над нашым прасторам і часам.
Няхай сабе ноч агартае Дзвіну,
і хвалі звіваюцца вужам,
і вецер імкнецца наўсцяж развінуць
сваю першабытную дужасць.
Не спіць пагранічнік.
Напружыўшы слых,
пакуль цішыня не парвецца,
ён слухае крокі рэспублік сваіх,
пульсацыю іхняга сэрца.
Шырокі прастор за плячыма ляжыць,
а вецер,
балотны і горкі,
імкнецца ізноў цераз грані мяжы
Прабіцца да нашых узгоркаў.
За ветрам з-пад шыбеніц чорных ідуць
нямотныя стогны і лямант;
чуваць, як гарматы над светам гудуць,
як ходзіць вайна над палямі.
Мужайся, таварыш мой!
Нашы сыны
запішуць імя тваё ў вечнасць:
адны мы баронім ад страшнай вайны
работу і мір чалавечы.
1936 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!