|
Я памятаю ноч:
Маўклівая дарога
вілася, вузкая,
у цемры, як змяя;
абапал пышныя дубы
стаялі строга,
а мы ішлі —
мае таварышы і я.
У нас была тады
напружная работа:
увесь вялікі дзень
мы пілавалі лес;
закончылі;
пайшлі;
і нейкая самота
за намі рушылася
і пайшла услед.
Такімі мы тады
вярталіся дадому:
маўклівыя,
нібы далёкімі былі;
мы неслі на сваіх плячах
цяжар утомы,
і ногі нашы
прыліпалі да зямлі.
Не выстарчала сіл
цярпець самоту далей,
і нехта першы
ціха песню заспяваў,
мы падхапілі ўсе,
да зор яе паднялі,
і пакацілася яна,
як морскі вал.
Ускалыхнуўся стромкі лес,
запелі нетры,
вяршаліны старых дубоў
аж загулі;
шырокія,
ва ўсіх кірунках ветры
прайшлі па стомленай
і змучанай зямлі.
Павеяла вясеннім
подыхам знаёмым,
агні празрыстыя
з‘явіліся ў вачах…
І мы цяпер
не цяжкую утому,
а песню лёгкую
панеслі на плячах.
Высокі месяц узышоў
і стаў дазорцам
над скрыжаваннямі глухіх
па іх панеслі мы
жывое сэрца творцы
на свой далёкі
стоптаны бядой парог.
І ён зайшоў
і гасцяваў у нашым доме —
вялікіх песень маг
і сэрцаў валадар.
Няхай імя яго
было нам невядома —
мы неслі ўсе яму
свой лепшы шчыры дар.
Я памятаю тую ноч…
Яна ў навалах
сплыла ў нябыт вякоў,
у морачную даль;
Мы ведаем цяпер
тваё імя, Купала,
вялікіх песень маг
і сэрцаў валадар.
1935 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!