На ростані (1924)/IV/Маей матулі

⁂ Нікне ў імгле старана Маей матулі
Верш
Аўтар: Уладзімір Жылка
1924 год
Матылі
Іншыя публікацыі гэтага твора: Маёй маці (Жылка).

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




МАЕЙ МАТУЛІ.

I.

Выпраўляла маці сына
На чужую старану,
Бласлаўляла ладам-чынам,
Каб шчасьліва павярнуў.

Ды наказвала хлапчыне: —
— „Доля прыйдзе, ці міне —
Помні, сыне, на чужыне
Аб краіне, аба мне!“

„Не забудзься ты ніколі,
Будзеш бедны, ці багат,
Нашай долі і нядолі,
Нашых пожняў, нашых хаn!“

— „Ой, матуля, ой, кахана,
Не забыцца думкам, не!
Ці то позна, ці то рана
Люты смутак душу тне.

„А ўспамянеш, бы ў тумане,
Бацькаўшчыну і цябе,
Сэрца зьвяне, сіл ня стане
Біцца ў смутку і жальбе!“

II.

Ты чакаеш сына, ведаю,
З сьлёзаў, ведаю, з тугі
Упалі вочы, губы бледыя,
Старыць, сівіць лёс благі,

І нястрымнае і лютае
Не пазбудзешся нуды,
І клапотамі, пакутаю
Гнуць жарстокія гады.

Як бярозка, тонкім вецейкам
У сум прыбралася сама.
Бачыць сонца ясным лецейкам,
Што табе пацех няма.

І падслухвае пшанічанька,
Як на постаці адна
Уздохамі жальбы крынічаньку
Скалынаеш ты аж да дна.

А зімою ноч падглядае
Доўга, сьцішна пад вакном,
Як прадзеш, прадзеш нярадая,
Не пазбудзеш думак сном.

Як праз вет, а сьпеў з трывогаю
Ловіш з сьнегавых далін,
Ці ня едзе хто дарогаю,
Ці ня стукне ў дзьверы сын…

Мае сэрца поўна любасьці
Да радзімае мае,
Паміж тлумам у загубнасьці
Песьні помняцца твае.

І калі лучыць нягодная
Доля згінуць ў чужыне,
Ня ўздыхне душа ніводная,
Не ўспамяне пра мяне.

Толькі ты згаворыш пацеры
Над нядоляю маёй,
Толькі вочы мае мацеры
Затуманяцца сьлязой.