Памяці Івана Луцкевіча (1920)/Łucznik śniący

Łucznk śniący
Верш
Аўтар: Ежы Янкоўскі
1920 год

Іншыя публікацыі гэтага твора: Сьнючы стралец.

Прапануем да спампаваньня!

ŁUCZNIK ŚNIACY.

Hej! Biały Iwanie
chodziku gromacki,
nie Ty mnie, ja Ciebie
płaczę tu, Bojan lacki.
Ciemne Twoje makatki,
kordy śpią w armatuże,
jeden Chryst Smutnikialis
wie, jak Ci tam w guże!

Precz zruciłeś Iwanie
wątłe doczesne szatki,
łuczniku, nieboże,
a Twuj kolczan i stszały
Anioł biały da zoże.

W trawy, w zielska swej chatki
opasz gzło, śniący Janie,
a jak zoczysz Białoruś
ślij jej z tęczy witanie.

Bo Ojczyzna nie pozna
kto wychodził ją w zdartych tsewikach,
bo ta ziemia nic nie wie
czyje płuca zżarł proch jej świętości,
bo kraina nie zgadnie
komu ciężkie klejnoty pszyszło nosić w wątrobie.

Iwanie, Iwanie,
Ona zbudzi się, wstanie
i da granit swuj Wilji, gdzieśmy ongi mażyli,
i Chrystowi da zloto w poczerniałej ozdobie,
i chodaki da dzieciom i panience pierścienie,
i gromadzie da ziemię i da Tobie westchnienie.

Nicodżałowanej pamięci przyjaciela młodości Iwana Luckiewicza, archieologa, pionera ruchu białoruskiego.

Jeży Jankowski.

Warszawa, wrzesień 1919.

Дзеля таго, каб гэты верш польскага паэта маглі зразумець і тые, хто польскае мовы ня ведае — даем тут побач з орыгіналам пераклад „Сьнячага лучніка“:^[1]

Гэй! белы Іване,
рабачаю грамадзкі,
ня Ты па мне — па Табе тут
плачу я, Баян ляцкі.
Сьпяць па сьценах у прыцёмку
Твае зброі, тканіны,
а табе як там у высі
— адно сумны Хрыст знае.

Паскідаў Ты, Іване,
з плеч дачэсные шаты,
стралец — небарача,
— а калчан Твой і стрэлы
белы Анел здаў зорам.

У краскі родные, ў зельле
прыбярыся, Іване,
— Беларусі далёкай
прышлі з зораў вітаньне.

Бо ня знае Айчызна
хто выходзіў яе ў рваных ботах,
бо ня ведае, родна,
каго пыл яе сьвятасьці знішчыў,
бо сама не згадае
хто цяжкіе кляйноты ўсьцяж насіў у вантробе.

Іване, Іване,
Яна ўскрэсьне, паўстане,
і граніт свой дасьць Велы, дзе мы сны нашы сьвілі,
і дасьць злота Хрыстові ў пачарнеўшай аздобе,
і дасьць боцікі дзецям і паненцы пярсьцені,
і Народу зямлю дасьць і Табе — уздыхненьне.

Неаджалованай памяці друга маладых лет, Івана Луцкевіча, архэолега, піонера беларускага руху.

Юры Янкоўскі.

Варшава, ў верасьні 1919 г.

↑ Лучнік — па польску стралец з лука.

[1] Лучнік — па польску стралец з лука.

[1]