|
У зяленай дали́ни
На кудрявамъ дзе́ряўцы
Лисьцяйка шумѣ́ла,
Зъ вѣ́трыкамъ шапта̀лась,
Горда вяличалась,
Сабой выхвалялась.
Во якъ мы прыгожа
Дзе́ряўцо урядзи́ли,
Адны мы дубро́ву,
Усю узьвисялили!
Шыро́ку дали́ну
Тольки мы украси́ли!
Да насъ жо́дный годъ,
Даждаўшысь вясны,
Идуць красны дзѣвачки
Вадзиць карагодъ.
Й пастухъ и пахарь паха̀рь
У жаркій дзянекъ
Иду́ць къ намъ у цянекъ.
Што праўду тайиць,
Кали вы м самы
Вѣ́тры вицяро́чки.
Ни разлу́шны зъ намы,
— Ня худа бъ и намъ
Спасиба сказаць
Атгукнулись[1] корни
Ци́хинька зь зямли.
....
Тутъ падъ га́ямъ нидалечка
Сѣйиў мужыкъ ленъ.
Усе да славе́чка
Пачуў йета йенъ.
Къ по́ўдню вадни́, мухи
Ни даюць паха́ць
Па няво́ли трэба.
Съ сахи́ вёпряга̀ць,
Йонъ спутаў каня,
Пусциў па травѣ́,
А самъ легъ подъ дзе́ряўца.
Трохи, падрямаць.
Да гля́дзючы на ча́лаго,
Пача́ў уздыхаць:
Такъ и мы съ табой
Коничакъ ты мой!
........
Ну, папа́сьвиўсь, чалый,
Годзье панава́ць!
Намъ съ табой ня можна
На баку лижа̀ць,
Намъ трэба пахаць!
Пагуляй! памремъ,
Тады-й атдыхнемъ,
Тутъ намъ у жадо́бку[2]
Трохи палижаць,
А тамъ на томъ сьвѣци
Атъ вяликай лежни,
Баки́ забаляць.
|
Прапануем да спампаваньня!