|
— „На што ты, кумка,
Курэй крадзишъ?
Пыта́ў мужык лису,
Паба́чыўшы яйе ў лясу.
Ей Богу, я табѣ радзѣю
И праўду матку казаць мѣю.
Перва на перва, кума, прымѣць,
Што зъ до́ўгимы рукамы
У смалѣ будзишъ кипѣ́ць.
А што ужо̀ ў йетамъ сьвѣци:
Куды ня кинь —
Дыкь клинъ.
И малъ и старъ цябѣ кляне
И зьниважайе.
Паслухайся мянѣ́
Ни нажывешъ другія шкуры,
На бѣса табѣ тыя куры?
— Кумочыкъ мой!
Ци йетый хлѣбицъ мнѣ сало́дак?
Я ў свайой жысьци Такъ бизщасна,
Што ажны пища мнѣ нисмашна.
Охъ Божа-жъ мой!
Ци хочыцца-жъ то прасьць?
Да штожъ паробишъ—
Ну́жда, дзѣтки дро́бны,
Мусишъ прапасьць:
Ящэ-жъ, кумокъ, и то мнѣ ў прымѣци,
Ци яжъ тыки адна такая ў свѣци!“
Далій, да па далій,
Пагаманиўшы[1] мизъ[2] сабою,
Мужыкъ лису дагавары́ў
Курыная насѣ́сьця старажы́ць,
Штобъ, значыцца, ни во́дная лиса
Туды ни падступа́ла,
Курэй мужыччыхъ ни чапа́ла.[3]
Угаварылись да Пакро́ва
За пяць цалковыхъ,
Чвертку грэчки,
Ще-й-на атхо́дзи
Дзвѣ спадницы[4]
Й — рукавицы,
А харчъ—хазяйськая:
Атъѣлася лиса на волнамъ хлѣби!
Усяго — ў до́сталь,
Ня то, што часамъ съ квасамъ,
Парой зь вадо̀й.
Ня жысьць йой — масьлинка была!
А — джа жъ лисица до́ўга
На мѣсьци ни ўжыла:
Даждаўшысь цёмнай ночки
Усихъ курэй пиревяла.
Харошый чалавѣкъ
Ня будзье красьць и пры нуждзѣ.
Лидачаго[5] же ты хоць абзалаци,
Ну праўды атъ яго ня ждзи.
|
Прапануем да спампаваньня!