|
На прыгорачку; у жы́ци
Сь пищанай зямлицы
Вырастаў цвяточыкъ
Синій Василечыкъ.
Бизъ расицы зь ве́чара
Хмара падступи́ла,
Халодная ночка
Василька змарыла.
На глини съ пясочкамъ
Хлѣбцамъ ни’бъясися
Тольки ели—ели
Будзье душа ў цѣли.
...........
Горька жъ яму жы́стачку[1]
Тую карата̀ць,
Сьхили́ў йонъ галовачку,
Да-й-стаў усыхаць
— Хоць бы мнѣ да̀ сьвѣту…
Соньняйка даждацца,
Можа бъ я изно́вў,
Пача̀ў атжыва̀цца.
Ни́ўма[2] чаго хочышъ,
Атгукну́ўся[3] жукъ,
Ци ты родамъ такъ,
Ци саўси́мъ дуракъ!
Якъ жа, клопотъ[4] со́нцу
На яго глядзѣць,
Ци йонъ жы́ў заста̀ницца,
Ци яму капе́цъ.[5]
Го́дзье табѣ, брацику;
Сонцу дакучаць,
Некали яму
Цябѣ даглидаць,
Прышло твайо ўремъячка,
Трэба памираць.
Ранымъ раню́синька
Соньняйка ўзыйшло,
Усякой Божой твары
Цяплынь прынясло.
И нашъ Василечыкъ
Жывинекъ застаўся,
Гало́ўку падня́ў:
Бога выхваляў.
Соньняйна красная
Нипапушъ[6] тыя матки;
Жалкато йой жо́днаго,
Свайяго дзицятки!
Катораго палца
Матцы ня ўрэжъ,
Усе йой будзье болна,
Такъ нашаму соньняйку
Гадаваць[7] ўся́каго
Заўсягды́ пакво́лна.[8]
Хто нашаго браччыка
У ну́ждзи ни кида́я,
Да насъ цёмныхъ не́вучаў
Усяму навуча́я,
Кажымъ мы спасиба тымъ,
Кланяйимся ў поясъ йимъ.
Дай-жа, Божа,
Вяликаму пану
Да добрая серца!
Ня грэбуй,[9] паночку,
Ты никимъ,
Цёплым ясным соньняйкамъ
Засвяци усимъ.
|
Прапануем да спампаваньня!