|
ПАХАВАНЬНЕ.
Чую звон я нудны,
Рэдкі, невясёлы,
Дзень сягодня будны, —
Не сьвяткуюць сёлы.
Чую прычытаньне,
Чую плач я нейчы.
Скончыўся зараньне
Век твой, чэлавечэ!
Вось, труну я бачу,
Кучка йдзе народа,
Колькі жалю, плачу!
Жонцэ мужа шкода,
Мужа маладога,
Добраго Рыгора,
І сабе у Бога
Просіць сьмерці з гора…
Сёстры плачуць горка
Буйнымі сьлязамі:
„Ой, Рыгор, Рыгорка,
„Што зрабіў ты з намі?“
Двое дзетак с краю, —
Бедные сіроткі!
Цяжка будзе, знаю,
Вам, мае блазноткі!
З-заду дзед сагнуўся, —
Нудна, жаль старому.
Падыйшоў, вярнуўся
Скора поп да дому,
Бабы галасілі,
Дзед стары крывіўся…
Ў вадзін звон званілі,
Адзін дзяк маліўся.
О, мой братка родны!
О, мужык ты бедны!
Ӯсё жыцьцё галодны,
Худы, чорны, бледны!
Хто цябе уважыць?
Хто цябе шкадуе?
Хто за стол пасадзіць,
Чаркай пачастуе?
Біўся ты, як рыба,
Хвілі ты ня ўседзіш…
На тым сьвеці хіба
Шчасьце ты ўгледзіш!
Памёр — мала знаку.
Адзін звон пазвоніць.
Ӯ яму небараку
Кінуць, пахароняць.
Сумна і ціхутка…
Могілкі с крыжамі.
Круцяцца блізютка
Каўкі над палямі.
Жаль скаваў мне грудзі,
І нуда напала…
Каб вы зналі, людзі,
Як мне цяжка стала!
|
Прапануем да спампаваньня!
