Песьні на руінах (1929)/Чорная дарога/«Прыяцелям-поэтам»

⁂ Эўропа душу закавала „Прыяцелям-поэтам“
Верш
Аўтар: Язэп Пушча
1929 год
Чорныя вароны

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




„ПРЫЯЦЕЛЯМ-ПОЭТАМ“

Наліліся словы дзікім ядам,
Скамянела ў сэрцы злосьць.
Зрок упіўся ў сінь сухім паглядам,
На душы бясьсільля золь.
Кожны з іх узьняў руку на брата:
— „Ўгробім“ мы жывым яго!
Гнеўных струн больш пальцамі ня кратаць, —
Згасьне юны пал-агонь.

Пляміць песьні імем іх ня хочу, —
Хай цьвіце на „славу“ ім.
Апаўюцца жалем, можа, вочы,
Можа, смутак пройдзе па чале маім?
Ахаплю прастор я вокамгненьнем:
Асыпае лісьця вецер
З пажаўцелае бярозкі…
Не ўпаду да ног я ніцма,
Як калісьці
Гэнрых Гэйнэ
Прад Вэнэраю Мілоскай.
Ня сьхіляць-жа голаў
Ніжай долу;
Я паслаць паклон павінен маладой вясьне.

Я, спаткаю долю
Ў чыстым полі, —
Стане сінь асеньняя
Ясьней.

Вольнай песьні ня угруніць
І нічым яе ня сьцерці.
Анямець ня могуць струны,
Хоць крывавяць словы часам сэрца.
Запалю ліхтарню сёньня ў ночы
І сьпяю пры ёй мяцежны гімн…
Пляміць песьні імем іх ня хочу, —
Хай цьвіце на славу ім.

1926 г.