|
Шмат народу каля весьніц,
Над далінай вецер юдзіць.
Ад старой ваўчыхі ў лесе
Ваўчанят забралі людзі.
Ўсе сышліся, як на дзіва,
Як на хмельную бяседу.
Ўсіх і кожнага тут дзівіць,
Як дабраліся да сьледу.
— Як знайшлі гняздо такое
Ў час, калі нікога дома;
Гэта-ж не падаць рукою,
Не за двое, трое гоняй.
Ці-ж было ўжо так суцішна
У лясной тады гушчарні?
Мабыць матку голад сьціснуў —
І дзяцей згубіла марна. —
Так гамоняць, разважаюць,
І ніяк ня дойдуць тропу.
Ня сьціскае грудзі жалем,
Не паўзе жалоба кротам.
Тры браты, ваўчкі сівыя,
На людзей глядзяць павоўчы,
Па іх матка ў лесе вые,
Выцірае лапай вочы.
Тры сыны ў палон узяты…
З-пад ілба блішчаць разрэзы.
У ваўчыхі боль заўзяты, —
Смокча сок з старых бярэзін.
Разрывае вецер хмары,
Сутаняе змрок вячорны;
Ён ня мае часу марыць
Пад крысом над ночы чорнай.
Шалясьцяць лістамі далі,
Ў сумятні даліны, поле, —
Дрэвы гольле разгайдалі
На зялёным іх прыполе.
Разыходзяцца дарогі
І вядуць на ўзьлесьсе.
Зашумелі пералогі,
Быццам вобразы у песьні.
Скрыжаваліся пуціны
На ўскурганеным узгор‘і.
Ля сялянскае хаціны
Жаль каго з людзей агорне?
Ўсьціша хто пагляд суровы?
І ўсьміхнуцца вочы ласкай?
Хто завыў так на дуброве
І зубамі так заляскаў.
Хлебча змрок хто дзікім чмыхам?
Хто вачыма гэтак іскрыць?
Гэта сівая ваўчыха
Разьдзьмухае яру пырскі.
Агайсала лес і пожні, —
Ад крыві раздуты ікры;
Дараваць ніяк ня можа -
Гнеў назойлівы і прыкры.
За сынамі мчыцца з лесу, —
Сьцежку зьнюхала зладзеяў.
Не сарваць дзьвярэй з завесаў.
Не хадзіць больш да людзей ёй.
| 
Прапануем да спампаваньня!