|
Ізноў вясна, і кветкі зноў!
Як майскі сьцяг — бушуе кроў.
Ў прыродзе радасьць адраджэньня,
Жыцьця магутнае імкненьне, —
Ўсё гэта твой, вясна, алькоў!
І як ні гляну, ні зірну, —
Я веру ў гэную ману.
У сонца цёплыя праменьні,
Што асьвятлілі сутарэньні, —
У май я веру і вясну!
Гайкі і паркі — на парад!
Гараць струмені ў сто карат.
Прысады шэпчуцца ў спатканьні,
Хоць за спатканьнем разьвітаньне
Заўсёды сочыць акурат.
Што ні галінка, то роман, —
Прыроды радасны дурман.
І што ні сэрца, то жаданьне,
А ў вочку кожным — запытаньне:
Дзе праўда сонца, дзе падман?
Ляціць ўсьцяж неба караван
З краін папаленых саван,
Ляціць да нас на гнездаваньне,
Каб тут зьмяніць сваё убраньне
І сьпевы кінуць на дзірван…
Але-ж за ўсё прывабней сьпеў:
Ў якім пабеда ёсьць і гнеў:
То гімны працы і паўстаньня,
Грамад магутных згуртаваньне
І сьцягаў безьлічны павеў!
Хто весну ўчуе, той п‘яны
Ад гэнай радаснай маны.
І асабістыя блуканьні
Пяройдуць хутка у зьліяньне,
У творчы сьпеў жывой вясны!
Бо зноў яна і кветкі зноў, —
Спраўджэньне ўсіх зімовых сноў,
Спраўджэньне сумнага чаканьня,
Ператваронага ў каханьне,
Ў чырвона-хвалісты алькоў!
|
Прапануем да спампаваньня!