…Ёсьць толькі адна радасьць — творчасьць. Усе астатнія — цені, што праходзяць па зямлі, не пакідаючы сьлядоў, — чужыя жыцьцю. Усе радасьці жыцьця ў творчасьці. Любоў, гені, праца — усё гэта узьлёты сіл, што вышлі з аднаю полымя.Р. РОЛЯН.
Дзень ударыць блакітным прыбоем —
Ўзварухне пыл і бруд. Загамоняць шляхі.
Кожны дзень, нам прызначаны, любы, з табою
трэба песьціць і браць у штыкі.
1
Шугнула сьвятло
над заводам.
Першая зьмена.
Аўтоматны цэх.
Дрэва і серкі
знаёмы водыр,
і за плячыма гады
няудач
і уцех…
Стаяць аўтоматы,
вялікія, як сланы, вогненныя,
як дынаміт.
Толькі спрабуй няўважна крані, —
і пойдуць яны граміць.
На вокны і сьцены
кладзецца дым
валасатай
такой
рукою,
і на сэрца тваё
людзкое —
аскабалачак
сернай
руды.
Вокны тваіх вачэй
пачынаюць сьлязіцца (доўга, цьмяна!)
у зялёныя глыбы халодных начэй,
праз імглістую сетку тумана.
А бывае і так:
шугане агонь,
як абразай
ударыць па твары, і з твайго,
адраньцьвелага сэрца,
таварыш,
вырываецца глуха,
па-воўчаму —
стогн.
Гэта падае
на халодны дол,
на каменны дол
будаўнік.
Гэта рукі яго,
гэта скроні яго,
гэта сэрца яго
У агні.
Каб заўсёды пульс фабрычны біў,
і каб зьнішчыць прастоі, аварыі, —
трэба машыну умець любіць,
трэба ведаць яе, таварышы.
Будзь уважным,
падрэшчык,
макаль: гэта жарты з агнём,
можа, жарты
і зьдзек, —
і на вецер ўзьлятае
заморская „stal“,
а галоўная справа,
што наш
чалавек!
2
Крывавы алмаз
нацапіўшы на грудзі,
закацілася сонца
за дымныя далі ракі…
Вось скончана праца.
Вяртаюцца зоры і людзі,
і вечар ва ўсе пралязае
куткі.
Ідуць над сусьветам
радыёхвалі,
палыхае каханьне
на скрыпках імглы ад растручаных крыўдаю
выспаў Італіі
да адзінай у сьвеце
Савецкай зямлі.
Ў гарадох,
пад распаленым сонцам
чужыны,
зьліваецца разам
у дзікі прыбой:
удар бізуна,
сьпеў галоднай жанчыны,
і руж палыханьне
і сьмерці
набой.
Сухотных падвалаў
пахмурыя плямы
кладуцца на шлях,
як на сэрца адчай…
Там кожная вуліца —
вынятак з драмы
для п‘яных раскош
залатога лыча.
Ламі яго!
Глушы яго!
Грамі яго!
Бі ненавісьці жорсткім кінжалам.
Па варожаму стану —
агонь!
Па ганебнай
крамніне —
агонь!
Каб рэвалюцыя
не памірала.
3
Мы слухаем радыё.
Зорная сетка
ухутала ноч
залатою чалмой,
і месяц нас мучыць,
як выцяты сьведка,
народжаны
дзікай турмой… Куды вы пытаеце,
пане, пуцёўку? —
Хіснуліся банкі?
Стаў новы завод?
— Вяроўку? —
адзінае высьце —
вяроўку!
Вяроўку
ад чорных клапот!…
4
І раптам —
праз белыя грудзі
туманаў,
як мора прыбой
на сьвітальнай зары,
выростае гімн
пяцігодняга пляну
ў адзін баявы,
няўміручы
парыў:
„Аддай увесь розум,
ўсё сэрца,
ўсю сілу,
наступнаму дню,
што ідзе на шляхі,
каб у краі магіл,
дзе журба галасіла, —
высокія ружы
пад сонцам цьвілі“.
...............
Ўсё гэта пра нас
і пра нашую працу:
„Мы выканалі
свой прамфінплян на 103.
Мы змагаліся за 1040
i 518 —
маладога жыцьця
змагары“.
Капусьцік Мікола
на фабрыцы „Сталін“ ўзяў сеткаю нораў
асілка-каня:
дыхне ён агнём
на жалезныя струны прагалін,
дыхне і нямее —
сьмяротная
гіне гульня“.
*
Ноч кідае ў нетры
свой мэтэор,
дымяцца туманы
над злымі вазёрамі сьвету.
Вітаем друг друга,
і музыка зор
акомпануе поэту.
Ўсё лепшаму — лепшыя.
З вуліцы зоры
ўрываюцца ў хату,
на вуліцы пуста, і песьню заводзіць
пра „Сонечны горад“
мой сябра ударнік,
таварыш
Капусьцік.
Прапануем да спампаваньня!