Прыгоды Мюнхаузена (1938)/1/Воўк, запрэжаны ў сані

← Конь на страсе

Воўк, запрэжаны ў сані Апавяданьне Аўтар: Рудольф Эрых Распэ, Карней Чукоўскі 1938 год Арыгінальная назва: Die Abenteuer des Baron Münchhausen (1785)

Іскры з вачэй →

Прапануем да спампаваньня!

ВОЎК, ЗАПРЭЖАНЫ Ў САНІ

Але хутка я ўбачыў, што зімою ехаць конна нязручна. Куды лепш падарожнічаць у санях. Я купіў сабе вельмі добрыя сані і хутка паімчаўся па мяккім снягу.

Пад вечар я ўехаў у лес. Я пачаў ужо драмаць, як раптам пачуў трывожнае іржанне каня. Я азірнуўся і пры святле месяца ўбачыў страшэннага ваўка, які, разявіўшы зубастую ляпу, бег за маімі санямі.

Надзеі на тое, каб выратавацца ад ваўка, не было.

Я лёг на дно саней і ад страху заплюшчыў вочы.

Конь мой імчаўся, як звар‘яцелы. Лясканне воўчых зубоў чулася ў мяне над самым вухам.

Але, на шчасце, воўк не звярнуў на мяне ніякай увагі.

Ён пераскочыў праз сані — проста ў мяне над галавою — і накінуўся на майго беднага каня.

За адну хвіліну задняя частка майго каня згінула ў яго пражорлівай ляпе.

Пярэдняя частка ад жаху і болю па-ранейшаму імчалася наперад.

Воўк уядаўся ў майго каня ўсё глыбей і глыбей.

Калі я апамятаўся, я схапіў бізун і, не трацячы ніводнай хвіліны, пачаў хвастаць ненажэрнага звера.

Ён завыў ды рвануўся наперад.

Пярэдняя частка каня, яшчэ не з‘едзеная ваўком, выпала з вупражы ў снег, і воўк апынуўся на яе месцы — у аглоблях і ў конскай збруі.

Вырвацца з гэтай збруі ён не мог, ён быў запрэжаны, як конь.

Я сцёбаў яго пугай, што было сілы.

Ён імчаўся наперад і наперад, цягнучы за сабою мае сані.

Мы імчаліся так хутка, што ўжо праз дзве-тры гадзіны ўехалі галопам у Пецербург.

Здзіўленыя пецербургскія жыхары натоўпамі выбягалі глядзець на героя, які замест каня запрог у свае сані лютага ваўка.