Прыгоды Мюнхаузена (1938)/2/Меткі стрэл
| ← Пагоня | Меткі стрэл Апавяданьне Аўтар: Рудольф Эрых Распэ, Карней Чукоўскі 1938 год Арыгінальная назва: Die Abenteuer des Baron Münchhausen (1785) |
Адзін супроць тысячы → |
Прапануем да спампаваньня!
МЕТКІ СТРЭЛ
У Італіі я зажыў багацеем, але спакойнае, мірнае жыццё было мне не па густу.
Мне хацелася новых прыгодаў і геройскіх учынкаў.
Таму я вельмі ўзрадаваўся, калі пачуў, што недалёка ад Італіі пачалася новая вайна: англічане ваявалі з іспанцамі.
Ні хвіліны не марудзячы, ускочыў я на каня і паімчаўся на вайну.
Паколькі іспанцамі была акружана тады англійская крэпасць Гібралтар, я адразу-ж прабраўся да англічан.
Генерал, што камандаваў крэпасцю, быў мой добры прыяцель. Ён прыняў мяне з распасцёртымі рукамі і стаў паказваць мне збудаваныя ўмацаванні, бо ён ведаў, што я магу даць яму разумную і карысную параду.
Стоячы на сцяне Гібралтара, я ўбачыў скрозь падзорную трубу, што іспанцы накіроўваюць дула сваёй гарматы якраз у тое месца, дзе стаялі мы абодва.
Ні хвіліны не марудзячы, я загадаў, каб на гэта самае месца была пастаўлена велізарная гармата.
— Навошта? — спытаў генерал.
— От убачыш! — адказаў я.
Як толькі гармату падкацілі да мяне, я накіраваў яе дула проста ў дула ворагавай гарматы, і, калі іспанскі гарматнік паднёс да свае гарматы кнот, я моцна скамандаваў: плі!
Абедзве гарматы бухнулі ў адзін і той-жа момант.
Здарылася тое, чаго я чакаў.
У вызначаным мною пункце два ядры — наша і ворагава — сустрэліся і стукнуліся з страшэннай сілай, і ворагава ядро паляцела назад.
Вы разумееце: яно паляцела назад да іспанцаў.
Яно адарвала галаву іспанскаму гарматніку і шаснаццаці іспанскім салдатам.
Яно збіла мачты ў трох караблях, што стаялі ў іспанскай гавані, і паляцела проста ў Афрыку.
Праляцеўшы яшчэ дзвесце чатырнаццаць міль, яно упала на страху беднай сялянскай хаты, дзе жыла нейкая бабка. Бабка ляжала на спіне і спала, а рот у яе быў адкрыты. Ядро прадзіравіла страху, трапіла спаўшай бабцы проста ў рот, выбіла ў яе апошнія зубы і стала ў горле — ні туды, ні сюды!
У хату ўбег яе муж, чалавек гарачы і здагадлівы.
Ён засунуў ёй руку ў горла і паспрабаваў дастаць адтуль ядро, але яно не скранулася з месца.
Тады, ні хвіліны не марудзячы, ён паднёс да
яе носа табакі, яна чыхнула, ды так моцна, што ядро вылецела з акна на вуліцу!
Вось колькі бяды натварыла іспанцам іх уласнае ядро, якое я паслаў ім назад.
Наша ядро таксама не прынесла ім радасці: яно трапіла ў іх ваенны карабель і патапіла яго, а на караблі было дзвесце іспанскіх матросаў!
Так што англічане выйгралі гэтую вайну галоўным чынам дзякуючы маёй здагадлівасці.
— Дзякую табе, мілы Мюнхаузен, — сказаў мне мой прыяцель генерал, моцна паціскаючы мне рукі. — Калі-б не ты, мы прапалі-б. Нашай бліскучай перамогай мы абавязаны толькі табе.
— Глупства, глупства! — сказаў я. — Я заўсёды гатоў служыць сваім сябрам.
У падзяку за маю паслугу англійскі генерал хацеў даць мне званне палкоўніка, але я, як чалавек вельмі скромны, адхіліў ад сябе такі высокі гонар.