Радасны будзень (1935)/VI/Зор ранніх знікла дыядэма

← Абрысы старадаўняй пушчы

Зор ранніх знікла дыядэма Верш Аўтар: Уладзімір Хадыка 1935 год

Учора вецер біў у дзверы →

Прапануем да спампаваньня!

Зор ранніх знікла дыядэма,
І вільгаць прапаўзла праз скронь:
Заместа дроў бярэмам стрэмак
Да сонца я трымаў агонь.

Згрызоце патушыць карцела,
Чаго не сходала спярша…
Балела сколатае цела
І радавалася душа.

Пакінула старая мода
Ад прыцемак вадзіць дзяды.
Апошнім пройдуць веснаходам
Мае наступныя сляды.

Устрывожу, прывяду да ладу
Спрытомненую смагу дзей.
Губляць ключы за лістападам
Вятроў гусінай чарадзе.

На золаку плывуць не сцежкі,
Мінаючы асенні крок, —
Сплываюць светлыя усмешкі
З маршчыністых узгоркаў шчок.