|
Я сын дубровы круглалістай,
я сын сялянскіх ураджаяў.
О, як да сэрца гэта блізка! —
яно хмель-песьню абуджае.
Скажы, „рахманая“ о вёска,
чаму люблю твой твар я загарэлы?
Чаму напеў я свой расплёскаў.
па сонца-жытняй экварэлі?
Чаму вясна зялёным малачаем
у песьні любіць усьміхнуцца?
Няхай, няхай рабочы прабачае,
што я поэт сялян, — „бяспуцьця“.
Даруй і ты мне, златазубы горад,
што я пясьняр табе ня родны,
Ой не запражэцца больш у песьню гора, —
яно сплыло ў раздум‘і бродам.
Сплыло у цемень дзён мінулых
і з туль ня вынырне на хвалі;
але на што нам песьні муляць,
калі ў іх толькі поўдзень хвалім?
Жыцьцё-ж бывае часта рубам, —
ну дык аб чым-жа пець сягоньня нам?
Ці-ж толькі аб фабрычных трубах,
што дымяцца між жалезных брам?
О, не! Па вёсках вунь лахудрых
аўсы камуне б‘юць паклоны.
Дык, песьня, раскудлач-жа кудры
ў вясковым аблавухім клёне!
Няхай паслухае лапцюжнік
напеў прасьцяцка-сакаліны.
Няма ў ім болей слоў: ланцужнік,
жыцьцё — расьцьвіўшы куст каліны.
Няхай памые вечар бровы
у вадаспадзе яго лір-частушак.
Я к вам іду, лясы, дубровы,
у зычным звоне песень-птушак!
Дык слухай, вёска, не скажу ніколі,
што я твой ліст, вясной апаўшы,
што сэрца маё восень кволіць,
што для цябе я ўжо прапаўшы.
О, не! Я сын тваіх аколіц,
тваіх кашуль, хоць і радняных,
і сэрца радасьцю сваволіць,
як толькі ўспомню пра парканы.
|
Прапануем да спампаваньня!